Sessizliğin içinde kaybolurken, kafamın içindeki seslerle yönümü arıyorum. Ancak onların yüksekliği her saniye gittikçe artan dayanılmaz acıları doğruyor. Onların doğumuyla beraber bedenime yayılmakta olanlar ölümümü hızlandırıyor. Bu her saniye daha da hızlanan ölümden kaçamayacağımı biliyorum ama belki bir nebze yatıştırabilirim. O sessiz çığlıkları bedenimden ellerime, ellerimden de kalemime aktararak... Homofobikler, Duyarcılar ve özellikle her şeyi dine bağlayanlar lütfen profilim ve kitaplarıma girmeyiniz.