Stel je voor, iedereen heeft een walkie talkie. Jij ook, je bent er zo blij mee en je wilt er heel veel mee praten. Maar...je krijgt je walkie talkie niet op de juiste singaal. Je hoort andere mensen er wel door heen praten. Maar als jij iets zegt. Zit je op een hele andere zender dan de rest.
Zo voel ik me als ik met mensen, die niet goeie vrienden van me zijn, met mij praten. Als ik praat, iets probeer te vertellen, dan lijkt het alsof ik op een andere zender zit. Op een ander niveau. Ik zeg iets stoms of iets wat totaal niet nuttigs is. Of het klinkt gewoon dom, alsof ik niet weet waar het gesprek daadwerkelijk over gaat. Ik krijg dan altijd het gevoel: ik hoor er niet bij." Ookal bedoelen die mensen het niet. Hopelijk.
Ik voel me daardoor snel eenzaam. Ik vind het erg als mensen zeggen dat ik er zelf iets aan moet doen. Want ik doe mijn best. Ik zit op volleybal, toneel en werk. Maar ook daar voel ik me soms buitenspel staan. Ook probeer ik het in de online wereld. Maar ook daar sla ik vaak mis.
Ik heb ook 3 grote broers. Daardoor voel ik me in mijn omgeving ook snel: Het zusje van" of "dat rare meisje." Soms denk ik dat heel mijn omgeving mij kent door roddels. Ik maak mezelf daardoor zo onzeker. Durf ik nog minder contact te maken.
Ik heb gelukkig een paar goeie vrienden waar ik totaal mezelf kan zijn. Ik tel ze op 1 hand maar beter dan niets. Helaas zit verlatings angst ook in mij systeem. Bang dat ze me gaan vergeten of dat ze niet meer naar me omkijken. Daarom doe ik er alles aan om te verzorgen dat ze nog om me geven. Iets voor ze doen als ze het nodig hebben. Sommige noemen me soms ook te lief. Sommige zeggen zelfs dat ik eens mijn bek moeten open trekken. Maar als ik geen sterk singaal heb, kan ik dat niet.
Ik ben benieuwd of er mensen zijn die zich herkennen in mijn verhaal. Of dat er mensen zijn die zich door een andere reden, zich eenzaam voelen. Als je het durft te vertellen, mag je mij altijd een betichtje sturen.