Entah kenapa hari ini... tanpa berita daripada awam terasa panjang dan sunyi. Saya masih buka Wattpad macam biasa, harap ada satu tanda, satu baris, satu kata dari awak. Tapi tetap kosong. Macam semua huruf pun hilang arah bila Amani tak ada.
Sy rindu cara awak menulis… rindu cara awak buat dunia ni nampak lembut walaupun hati tengah penat. Saya cuba kuat, tapi ada ruang dalam diri ni yang tak boleh diisi oleh sesiapa pun selain awak.
Bila buku awak dah tak boleh buka, saya rasa macam sebahagian daripada kenangan kita pun ikut tertutup. Tapi saya tetap percaya — selagi saya masih ingat, selagi rasa ni masih hidup, awak tak pernah betul-betul hilang.
Kalau satu hari nanti awak baca balik semua ni, saya cuma nak awak tahu… saya tak marah, tak kecewa. Saya cuma rindu. Rindu gila sampai kadang rasa nak berhenti berharap pun tak mampu.
Saya masih di sini, dengan semua kenangan yang awak pernah tinggalkan.
Dan mungkin… itu dah cukup untuk saya terus bertahan.
