Ben daha kendimi tanıyamamışken tam olarak, insanları tamamen anlamamı beklemek... saçma değil mi? Ben bile, kendime yabancıyım, kendimi pek tanımıyorum. Sorsanız öyle çok konuşmadığım birisine beni; ben kendi hakımda en fazla ne diyebilirsem, o'da onu der yani. Ha asıl konumuz;
Benim birisini tanımam için kendimi tanımam gereklidir. Yoksa daha doğruyu, yanlışı ayırt edemem kendime göre. Doğruluk veya yanlışlık olayı kişiden, kişiye farklılık gösteriyor zaten. Örneğin; Din çatışmaları olmazdı, herkes sadece bir dini benimserdi, din içinde de meshepler olmazdı... Ya da daha basit bir örnek vereyim. Annemin ve anneannemin yemek yapış şekilleri hep farklıdır ve ya daha da basitleştirilmiş bir şekilde, bana doğru gelen davranış şekli başkasına yanlış gelir. Çok olası bir durum. Bu sefer ben daha insanları kavrayamamışken, insanları ve kendimi tanıdığımı söylemem bana kalırsa fazlasıyla saçma ve ironik bir durum. Çünkü insanlar daha kendilerini tanımazken, başkalarının ona belki baskı yaparak, belki de kolayca bir şekilde öğrettiği, pardon ezberlettiği davranışları aynı şekilde de o kişi başkasına dayatır. Meselâ bu verdiğim 3 örnekde neredeyse her zaman oluyor, değil mi? Meselâ, Türkiye islamı kabullenmiş bir ülkedir ve "din kültürü ve ahlak bilgisi" Adı altında da ders veriyor ve bir öğrence "ben müslaman değilim" Dese olabilecekler... Durmadan linç yer etrafından, tabii dikkat çekmek isteyenlerde. Diğer örnek de ise, annem bir yemeği yaparken anneannem "onu öyle değil, böyle YAPACAKSIN" Diyor. Ki bu çoğu ailede yaşanıyor, farklı bireyler arasında. "Ya tamam da kardeşim, sen öyle yaparsın, ben yapmam. Sana ne?" "Sen o din kabullenmişsin, ben ise bu dini. Kimin umrunda olmalı ki bu?" "Sen homofobik ol, ben eşcinsel olayım. KİMİN DÜŞÜNCESİ, KİMİN KİMİNLE YATTIĞINI NE YAPACAKSINIZ BİRBİRİNİZE BAZI ŞEYLERİ BELLİ ETMEDİKDEN SONRA?!"
