User.

Parmaklarının uçlarına kadar öpüp, sevdiğim çocuk. Sarıl bana. O kadar ihtiyacım var ki, sanki bin bir parça can gider benden..
          
          Ağlıyorum..
          Neden benim olmadığın için döküyorum göz yaşlarımı. Hepsi senin için fedâ olsun küçüğüm.

Günâhsızı, günâhkar yapacak kadar deli aşıklardan mısın? 

Uzun uzun anlatmak isterim senle hayallerimi, ölmeden önce. Kısmet olur mu yüzüne dokunmaya, kipriklerine kadar saymaya? Sevdalım, hatrım..Ne olursa olsun, ne yaşanırsa yaşansın bu kalp bir seni görünce yanar cayır cayır. Heyecandan dilim tutulur ismini dudaklarım arasından şiirin en güzel parçası gibi söylediğimde. Bu temiz vâdiler güzelliğini görüp kurur, ay tutulur senin gözlerinin güzelliğinden. Dünya durur, evren susar, melekler diz çökerdi saf ve eşsiz güzelliğinden. Tanrı günâhımı affetsin isterim, lâkin senin günâhkarın olduğum bu dünyada başka bir şey istemiyorum. "Cennetsin, arafsın, cehennemsin" bu kelime aynı seni anlatıyor sevgili.

Neye üzülsem, kendimi huzurunda buluyorum. Görmüyor musun? Acılarım varlığınla perçinleşti. 

Penceremi yağmur damlaları tıklatıyor. Peki ya sen? Sen ey güzel nâdide çiçeğim, sende aşkı hissede biliyor musun? Dudakların özlüyor mu tenimi? Özlem kırıntıları parçalıyor mu kalbini? Sokak köşelerinde içtiğin sigaralar aşkım gibi ısıtıyor mu içini? Fazla soru soruyorum. Hepsi özlemimdendir. Peki ya sorularımı cevaplar mısın? Beni cevapsız bırakmazsın değil mi? Çünkü aşkına ihtiyacım var. Seninle yanmaya ihtiyacım var.

Hiç okunmamış kitap gibiyim, hiç takılmamış bir plak gibiyim, hiç sevilmemiş bir demet çiçek..çiçek gibiyim. Kendimi her güzel şeyden örnek vere bilirim. Lâkin, onlara sığınamam. Yalnızlığımdan, kırgınlığımdan sığınamam. Ve de sensiz..sensiz sığınamam. Düşlerimde kaybolursam, güzel şeylere boğarsam kendimi, sensiz ne anlamı kalır sevgili?

Tanrım bu sevgiyi söküp al içimden, kulun içimi parçalıyor. Sınanan acizlerden eyleme beni, günahımı bağışla. 

Çiçeklerimizden bahsetmedin biriciğim. Onlar sen beni terk etdiğin gün solup gitdiler. Ve ben kaldırıma çöküp sadece ağladım. Elimi kolumu bağladın benim. Öldüm ben, ben ölürken gömdüler beni o kaldırıma.

Biliyorum, biliyorum kanatların takılı kaldı zihnimin ücra köşelerinde ki zindanlara. Bundandır bana karşı oluşun, kancalar gibi takılı kaldı varlığın tüketen varlığıma. 

Bende öyle güzel, öyle derin bir yara bıraktın ki, o yarama hep dokunmak isterim.