Nooit heb ik zo'n pijn gevoeld.  Nooit heb ik zoveel gehuild.  Toen ze me zeiden dat je niet meer was, is voor mij de hel begonnen.  Jij was mijn lichtpuntje, voor ik Daniel kende, en opeens ben je er niet meer.  Opeens voelt het alsof ik helemaal alleen ben op aarde, met de duivel herself.  Ik heb de pech dat de weg naar de hemel eenrichtingsverkeer is, want dan zou ik zeker geweten hebben dat je zou zijn teruggekeerd.  Maar dat is niet zo.  Jouw plekjes zijn grote leegtes geworden, jouw afwezigheid heeft een groot litteken achtergelaten in mijn hart.

Ik ben veranderd, dankzij jou...
~
Ik doe mezelf pijn, maar dat is voor jou geen reden om het ook te doen.
~
Mijn stiefmoeder heeft mijn leven verziekt en alles van me afgenomen, ook Mattias, mijn broer.
~
Ik ben 15, geen optimist en een "anime-junk"
~
Mijn favorieten zijn IE en FT, geen zin om het voluit te schrijven.
~
Daniel is mijn lichtpunt, love you ❤

 Vanalia