Vavellya

Ardım yoktu ki benim..
          Hep bir yandaydım, bir bütün değildim.  
          Bazen tek bir beden ve ruhta buluşurdu zihnim, tümüyle odaklı olurdum, o anlarda zaman yoktu. 
          Ne güzeldi... 
          Hep bana hiçti, bu bana sunulmuştu ama hiç benim olmadı... 
          Ne vardı ne de yoktu, o çizgide deli gibi salınmak eşsiz bir mükemmellikteydi.
          Belkiler kırılıyordu yavaş yavaş...
          Hep, hiç oluyordu...
          Ben, ben miyim? 

Gülüşün çok güzel hiç görmedim ve hep görüyorum zihnimin derinliklerinde... 
          Hep sen varsın ama hiç bir yerde de yoksun bu yüzden gidemiyorsundur belki, olamaz mı? 
          Biliyorum ve bilmek üzmüyor, bir hüzün sarmadı beni bunun için de şaşkınım. 
          Tüm bunlara rağmen tekrar heycanlanacaksam bu beni üzer bu yüzden böyle kalsın Kimse, ne sen ne de ben yürüyelim bu yolda, dünyalarımız hep ters dönsün biz hiç karşılaşmayalım. 
          Tekrar nefesleniyorum ve bu sefer tersine dönen dünyamda alıyorum bu nefesi. 
          Durmuştu ya zaman, devam etsin. 
          Durmuştuk ya yolun başında, tekrar yürüyelim.
          Gözlerimiz kapalı, sırtlarımız dönük, ters yürüyelim.
          Bu karanlık, ve gözünü açana karanlık hiç olur. 
          Kapat gözlerini, sakince nefeslen, benim gibi...

'güz var, sen varsın, ben yokum ama görebiliyorum, duyabiliyorum. 
          Teşekkür ederim, tekrar ve tekrar beni yanılttığın için.'

Ve bir gün, asla bir gün olmaz.

‘sonu gelmeyen bir uykunun,
          uykusuzluğu var gözlerinde.’

"Bir rüya gördüm, gerçek hayatta gerçekleşmesi olanaksız bir olay var. 
          Ve ben bunu gördükten sonra bu olay gerçekleşti. 
          Ama bu olay rüyada benimle ilgiliyken şimdi bir başkasını taşıyor."
                     Keşke bu kargaşanın içinde çıkıp gelsen
                     de kafamı toparlasam. 
                     Yoksa ben hep darmadağın kalırım.
          ‘seni soyutlamayı seviyorum.’ 
                                                                          
                                                                           vavel'

Hissedemediğin şeyi konuşamazsın, hissetmek istemediğin şeyi neden konuşuyorsun? 
          Konuşuyorum çünkü hissetmek istemiyorum. 
          

Bir kaç satır, bir kaç kelime, bir araya gelip korkutan kelimeler. 

Bir varmış, bir yokmuş... 

Kelimelere dökmeyi seviyorum, senin gibi uçsuz bucaksız bir okyanus gibi ve sen bana okyanusu sevmeyi öğrettin, okyanusun derinliklerinden korkan ben orada yaşamayı öğrendim. 
          Derinlikte nefes alabilmeyi... 
          “Okyanusu yukarıdan görmek basit, asıl onu derinliklere inerek hissetmek önemli.” 
          Okyanusu seviyorum