Marlena

Gece midir insanı hüzünlendiren, yoksa insan mıdır hüzünlenmek için geceyi bekleyen?
          Gece midir seni bana düşündüren, yoksa ben miyim, seni düşünmek için geceyi bekleyen?

Mutlu yıllar vera

Saçlarını gittikçe kısalttığın günlerde
          Sen söylemiştin bu sözleri unutmadım
          -Her aşk bir ayrılık gizler, ayrılıklarsa
          Bir merhabanın sıcaklığını taşır kendisinde
          
          Kalıcı olan hiçbir şey yok, diyordun
          Anlar var yalnız ömrü karşılayan
          Şimdi sımsıcak bir kar yağıyor yine
          Yüreğimin üstüne yağıyor hiç durmadan

Ben mi?
          Yitirmedim henüz aklımı, lakin bu şehir bazen boğuyor beni, biliyor musun?

Sana baktım yıllarca hep aynı özlem penceresinden

Gittikçe yalnızlaşıyorum bir sen varsın 
          karşılığı olmayan sorular düşüyor aklıma
          ve kuşların intihar tasarısından söz ediliyor kentte soğuyan ellerinde kalıyorum bir kırlangıç gibi
          Ellerin bir mecnun yurdu, upuzun bir sessizlik birlikte okuduğumuz kitaplar kadar sımsıcak
          
          Biz bu kitapları ne zaman okuduk ve niçin 
          her satırını çizip notlar düştük kıyılarına
          Dünya upuzun bir çöl sanki, bir buzul kütlesi karşılık bulamıyorsun aklıma düşen sorulara 
          ve düşüp duruyor kırlangıçlar, üşüyorum 
          bir yolcu hüznüyle geçip gidiyor ömrümüz

Seni sevmek için herhangi bir sebep aramadım marlena

Ben seni kötüleyemem hiç.
          Çiçekli bir yol vardı, yürüdüm derim. Ayaklarıma dikenler battı ama her ormanda olur böyle şeyler derim...

Güzeller güzeli, marlena 

Belleğimiz, yalnızca ve yalnızca edilgen bir hayranlıkla katıldığımız en delice düşüncelere açıktır; hiç aramadığımız ve beklemediğimiz hâlde fanteziler zihnimizde beliriverir. Kuşkusuz, kendi evimizin efendisi olmaktan hoşlanırız. Aslında, ürkütücü ölçülerde bilinçaltı ruhumuzun işlevine, onun güçlerine ve güçsüzlüklerine bağlıyızdır.