VeronaMoet

Dzisiejszy wieczór jest pełny gwiazd.
          
          Zaczynam nowy rozdział w moim życiu. Skończyłam maturę, zapewne dostanę się na wymarzone studia medyczne, zyskałam znajomości i miłość. Ogromną miłość, która weszła w moje życie niespodziewanie i podarowała mi wiele dobrego. W tym coś, co cztery lata temu wydawało mi się czymś nierealnym do osiągnięcia - zdrowie. Wyszłam z choroby. Czuję teraz, że żyję, że w końcu żyję. Wspaniałe uczucie, którego łaknęłam odkąd pamiętam.
          
          Z tego powodu, być może dla niektórych niesłusznego, zamykam pisanie książki 'W szponach milczącej fobii społecznej". Nie usuwam jej, chcę aby ludzie dalej mogli korzystać z niej jako wiarygodnego źródła o fobii społecznej. Nie będę dodawać nowych rozdziałów, ponieważ jednym z głównych powodów pisania jej, było to, że układałam sobie myśli o chorobie - to co czuję, czego nienawidzę. Teraz nie mam już nic co mogłoby mnie w niej napędzać.
          
          Mała cena za wybawienie.
          
          Dziękuję za całe okazane mi wsparcie,
          
          ~VeronaMoet niegdyś VSowachowski

Gdzieś utknęłam pomiędzy jednym światem - milszym, i tym drugim - maturalnym.
          
          Wrócę niedługo. Nie wiem kiedy. Muszę poukładać sobie w głowie plany na następne miesiące studia, życie. Dorosłość chyba zaczyna mnie przytłaczać. Przede wszystkim, dla mnie, teraz najważniejsze jest zamknięcie jednego rozdziału życia i zaczęcie kolejnego - miejmy nadzieję - tego wymarzonego.
          
          Jeśli ktoś tam jeszcze czeka na mnie. Dziękuję za cierpliwość.
          
          Dziękuję,
          
          VSowachowski.

Witam. Jeśli lubisz opowiadania psychologiczne, o zabużeniach psychicznych, a tak bardziej szczegółowo to o fobii społecznej to serdecznie zapraszam do mojego nowego opowiadania pt. "My i nasz strach".
          
          A oto krótki opis: 
          
          Oboje przeżyli coś, co spowodowało u nich strach przed ludźmi, przed hałasem, który tworzą, przed dotykiem i przed wszystkim, co związane z człowiekiem. I choć sami są ludźmi, nie potrafią zaufać temu drugiemu. Gdy się poznają, wszytko się zmienia. Ogarnia ich nie tylko strach przed drugim człowiekiem, ale także zmartwienie o tę drugą osobę.
          
          Nie piszę tego opowiadania dla siebie, a dla was, czytelników. Mam nadzieję, że spędzicie przy nim miło czas i że może wam pomoże w zrozumieniu zachowań ludzi z fobią społeczną. Nie jestem oczywiście specialistką w tej dziedzinie, ale jakiś pogląd na to mam. Jeśli więc chcecie dać mi jakieś rady zapraszam na priv.
          
          Będzie mi również bardzo miło jeśli zostawisz po sobie krótką opinię w formie komentarza :)
          
          https://my.w.tt/6sjAyrDlSR

Ostatnie dwie godziny cierpienia, przelane na ekran laptopa, które mają pomóc mi zapomnieć. Przepraszam. https://www.wattpad.com/story/155033365

jakie to jest wspaniałe uczucie kiedy po czasie nie pisania łapie cię wena i piszesz od razu cały rozdział. dzisiaj o 20:00 będzie release the dragon
          
          you re welcome

Moi Drodzy! Bardzo gorąco zapraszam Was do przeczytania wywiadu, który przeprowadziła ze mną @Mad-Rabbit Znajdziecie go na jej profilu w jej pracy, zatytułowanej ,,wattpadowe wywiady".
          
          Zajrzyjcie na jej profil i do jej pracy, ponieważ mimo tego, że zajmuje się tym amatorsko-hobbistycznie, to zachowywała się jak prawdziwa profesjonalistka. Dawno nie czułam takiego komfortu podczas udzielania odpowiedzi na tak ważne pytania :)

Coś czuję, że każdy z Nas ma w sobie coś z Roskolnikowa

Przeraża mnie fakt, że najlepszą wenę na rozprawki z polskiego mam kiedy się upiję i słucham dance/hip hopu. Mam wrażenie, że piszę wtedy naukowe perełki, zawierające prawdy życiowe na poziomie filozoficznym, zadowalające moją panią od polskiego

„Potem znajdujesz nową kobietę, doskonalszą od innych - a potem ona robi to samo, co mniej doskonałe...”

Chyba niedługo zacznę nosić pieczątkę z napisem: ,,Antropofobia i lęk społeczny to nie to samo."