Sante.

Ben hiç iyi değilim.

Happy Christmas.

Dalgın ölü.

Frozen, colder than ice.

Vicdanımdan sızan kan senin için on altıncı kez bir sayfaya dökülüyor. Sana söylemek istediğim her şeyi duyuncumdan kan akıtarak yazıp çöpe attım, tam on beş kez. Sen bunların hiçbirini bilmeyeceksin. Ancak sayfalar şahit; gözlerim seni arzuluyor. Ellerim ellerine, ciğerlerim kokuna, dudaklarım tenine muhtaç. Kalkıp sana gelemiyorum çünkü senden uzakta, yaraladığım kalbinin kanında boğuluyorum. Sana gelemiyorum çünkü harelerim seninle ödüllendirelemeyecek kadar günahkarlar; ağlayışını izlediler. Sana gelemiyorum çünkü biliyorum; nefretine yenilirim, tıpkı sana yenildiğim gibi... Öyle ya, sana yenildim. Ve itiraf edemiyorum bu yenilgimi. Lâkin buna da şahit kanlı beyazlar. Sesini duymadığın tüm mağlubiyetlerim içimde birikiyor. Kalbimde, kalbimin en güzel ücrasında. 

Dalgınım biraz. Gözlerim hep uzakta. Hep bir şeyler arıyorlar ama bulamıyorlar. Dargınım da biraz. İyi gitmeyen bunca şeye çok dargınım. Biraz daha ağırlaştım hem. Yüküm arttı. Göğsümde bir özlem var. Ne nefes aldırıyor ne hareket ettiriyor. İyiyim diyemeyecek kadar kötüyüm. Kötüyüm diyemeyecek kadar da iyiyim aslında. Bilmiyorum. Hiç bir şey bilmiyorum. Bazen bilmemek de yoruyormuş insanı.

Cümlelerimle ne denli zehir bulaştırabileceğimi gördüm bu gece sana.

Baktım gülüşünden güzel şiir olur, sevdim gitti.

Aslında hiçbir şey senin sandığın gibi değil.

Belki ölürüm.