Sabaha karşı. 
Daha hava aydınlanmaya başlamamış, hatta oldukça karanlık etraf. Cırcır böceklerinin sesi, tüm şehri sarmış. Şehir o saatlerde ölü, insanların çıkardığı gürültüden arınmış. Doğa konuşuyor o saatlerde daha çok. Hava oldukça serin, bir İlkbahar günü olmasına rağmen. 

Sokak boyunca yürüdüm, yürüdüm. Sonra ayağım çıkık kaldırım taşlarından birine takıldı, yere düştüm. Dizlerim acıdı, avuçlarım da. Kendimi bıraktım ve kaldırımda, yerde o şekilde yattım. Kendimi çok güvende hissettim. 
Çünkü zaten yerdeydim. Bir daha düşemezdim. 

Işıklar yanmadığı için yıldızlar genelde olduğundan daha çok gözüküyorlardı. Tüm hayatımı, dertleri, beni boğan şeyleri bir kenara fırlattım ve sadece gökyüzünün ne kadar güzel gözüktüğü gerçeğine odaklandım. 
Kim olduğumu bilmiyordum, nerede olduğumu da.
O an, düşündüğüm tek şey yıldızların ne kadar güzel olduklarıydı.