Kendinden kaçmak da çözüm değil kendine tutsak olmakta. Ortasını bulacaksın. Mesela kahveni hep orta şekerli içeceksin. 

Ya da bazen göz kararı yaşayacaksın hayatı. Biraz ondan biraz bundan. Biraz tatlı biraz acı. Biraz normal biraz anormal gibi. Yeri geldiğinde asil bir aslan, yeri geldiğinde çılgın bir yavru kedi olacaksın.

Bir takım olumsuzluklarımı, göz yaşlarımı, bitik aşklarımı, gereksiz insanları önce nefretimle ördüğüm duvarlardan var ettiğim bir beton kutuya tıkayıp, kendi dünyamın en ücra köşedesinki uçurumumdan hunharca aşağı atacağım. Ardından içimde kocaman bir boşluk yaratan uçurumumda, atık katranlarımdan var ettiğim sönük uçurtmalarımı uçuracağım.

Ve bir gün güneş tam tepedeyken bir elma ağacının dibinde gözlerimi yumup, on'a kadar saydığımda herkes aşka saklanacak, sonra bir ceviz ağacının dibinde gözlerimi yumup, o'na kadar saydığımda sadece o tutkum olacak.