Vostok

səni təsvir edə bilmək neçə milyon misra istəyir məndən, bir bilsən sevgilim.
          kirpiyindən tut bədənindəki yaralara qədər möcüzəlisən sən və baxmayaraq ki öncə səsin idi diqqətimi çəkəm. sənin o  məlahətli səsin. bağçada qaçan yetim uşaqlar var, sahiblənilməyi gözləyən. onları sahiblənəcək ailələr kimi sahiblən məni, sar bədənimi. dolaşsın səsin boynumda. yenə de ki “çox darıxmışam”, soruş ki “harada idin, niyə gəlmirdin mənə”. inan cavablayacağam səni. amma öncə qucaqla məni. həmişə qucaqladığın kimi bərk-bərk, sanki son dəfəymiş kimi. sanki ikimizin də nəfəsi kəsiləcək və sənin qucağında öləcəyəmmiş kimi.

müəllifi biz olduğumuz kitaba iki baş roluq biz. bu qələm çox ad yazdı, çox misraya şahidlik etdi, içimi göynədən hər sıxıntını gördü, əzizim. amma səni yazanda gözlərim dolmadı, ağlamadım heç birində. gülüşmələrimiz pıçıltı olur eşidilir qulaqlarımda, gəlir məni ziyarətə. 

mənə dair.

https://youtu.be/A7wSdTr-hTc?si=rhInS7furLfZTY6E

səhərlər səni görmək yeni doğulmuş körpənin əlini ovuclarında hiss etmək kimidir.

kəsdirdiyində səni dördüncü sinifə götürdüyünü dediyin saçın uzayır, həm də gözümün önündə, həm də mən səni belə çox sevərkən.

parabüzənlər

https://open.spotify.com/track/6FpzH6SiRpbXsAxuczuedW?si=fHaDQPC6SxaEjZqKPtE0ew&context=spotify%3Aartist%3A6Pl6yl12Q5jqHJQDiWQG6y

kimsən ki, belə çox sevmişəm səni,
          od kimi isti tutur nəfəsin məni.
          baxdım yenə kirlənmiş hər yerim özüm ilə,
          təmizlə məni qulu olduğum öpüşünlə.
          xalça olum as məni divarından,
          uzanaq yenə sənin tək divanında.
          sanmıram ki, bu misralar yaradar bir qafiyə,
          qafiyəsiz gözlərinə aşiq olduğum şaiyə.
          

şəhərin ən yüksək nöqtəsindən gün batımını izləmək kimidir sənin tütün baxışlarını izləmək