Vika

.. i zdajesz sobie sprawę, że mając tysiąc kontaktów. Nie masz do kogo zadzwonić.

Dlaczego wattpad zjada rozdziały?! 
           Pisałam książkę taką trochę dla siebie, ale może by coś z tego było. Fabuła już dawno w połowie i dzisiaj musiałam zaktualizować aplikacje. Mówię, no dobrze. Wchodzę, loguje się i patrzę na moje "dzieła" a tu jakiś koszmar. Nie ma POŁOWY! 
          Człowiek się uczy na błędach, wracam na stare śmieci do pisania w notatniku. Pomimo to czuję ból, bo włożyłam w to dużo pracy i czasu.

Osiem miliardów serc, a ja zakochałam się w sercu które nigdy nie biło.

Dziękuję serdecznie za gwiazdki pod Czarną Duszą <33

"-Słowo, które idealnie Cię opisuję?
          -... samotność" 

Wróciłaś! :)

Gorąco zapraszam na mój debiut. 

- Nie powinna stosować magii przez co najmniej tydzień. Do tego czasu zostanę u ciebie, Newt. Mam załatwione wolne. Musi przede wszystkim odpoczywać i tego będę pilnował - powiedział na tyle cicho, aby niepotrzebnie budzić osłabioną dziewczynę przez stres i nadużywanie magicznych zdolności. Jednak nie spodziewał się, że ona to wszystko słyszała. - Jeśli dla ciebie to nie problem.
          
          - Zostań, ile chcesz. Cieszę się, że ktoś na nią będzie miał oko. Ja będę zajmował się jej zwierzętami, tylko feniks za nią strasznie tęskni od trzech dni. Gromoptak i wszystkie stworzenia - przyznał szczerze. 
          
          Blask księżyca | Córka Grindelwalda 
          
          Rozdział XII | Opowiesz mi legendę o herbie rodu Morningstar? 
          
          Już w przygotowaniu 

Miałam dziwny sen o Elishabeth. Była w moim świecie i pisała książkę o mnie. Kazała mi się ogarnąć, wiec jestem i napisałam rozdział w 2 godziny(?!). Tylko nie wiem czy jest sens go publikować, bo jak czytelnicy mej książki wiedzą zawiesiłam ją.

Pragnienia serca
          Tak głęboko ukryte
          Tak trudno zauważalne 
          Tak ciężkie do wydobycia
          
          Są naszą własnością
          Naszym celem
          Przeznaczeniem
          Sensem naszej egzystencji
          
          Skryte w nas
          Wielkie i wspaniałe
          Urocze i piękne
          Schowane w naszych ciałach
          
          Drzemiące w naszych sercach
          Wyryte w naszym id
          Nieznające ludzkich ograniczeń
          Niepotrafiące się powstrzymać
          
          Świat pędzi do przodu
          I nie ustępuje
          Coraz szybciej 
          Nie koncentruje się 
          Nad istotą serc
          Lecz nad wypełnieniem
          Pustego czasu
          Który ucieka tak szybko
          Jak znika piorun 
          
          Ludzka dusza nie ma 
          Miejsca przebicia
          Nie umie pędzić z biegiem
          Wskazówki zegara
          Nie zdoła pokonać
          Odwiecznej istoty sekund i minut
          
          Pragnienia serca nie są 
          Jak rzeczy doczesne
          Które kiedyś się skończą
          
          Żyją w sercach
          Głęboko zakopane
          W odmętach rozszarpanej
          Ludzkiej egzystencji
          Przez współczesny świat
          Nieznający piękna istnienia
          I niedotykalnego marzenia