@W_Grindelwald
Dlaczego wattpad zjada rozdziały?!
Pisałam książkę taką trochę dla siebie, ale może by coś z tego było. Fabuła już dawno w połowie i dzisiaj musiałam zaktualizować aplikacje. Mówię, no dobrze. Wchodzę, loguje się i patrzę na moje "dzieła" a tu jakiś koszmar. Nie ma POŁOWY!
Człowiek się uczy na błędach, wracam na stare śmieci do pisania w notatniku. Pomimo to czuję ból, bo włożyłam w to dużo pracy i czasu.
Osiem miliardów serc, a ja zakochałam się w sercu które nigdy nie biło.
Dziękuję serdecznie za gwiazdki pod Czarną Duszą <33
"-Słowo, które idealnie Cię opisuję?
-... samotność"
Wróciłaś! :)
Gorąco zapraszam na mój debiut.
- Nie powinna stosować magii przez co najmniej tydzień. Do tego czasu zostanę u ciebie, Newt. Mam załatwione wolne. Musi przede wszystkim odpoczywać i tego będę pilnował - powiedział na tyle cicho, aby niepotrzebnie budzić osłabioną dziewczynę przez stres i nadużywanie magicznych zdolności. Jednak nie spodziewał się, że ona to wszystko słyszała. - Jeśli dla ciebie to nie problem.
- Zostań, ile chcesz. Cieszę się, że ktoś na nią będzie miał oko. Ja będę zajmował się jej zwierzętami, tylko feniks za nią strasznie tęskni od trzech dni. Gromoptak i wszystkie stworzenia - przyznał szczerze.
Blask księżyca | Córka Grindelwalda
Rozdział XII | Opowiesz mi legendę o herbie rodu Morningstar?
Już w przygotowaniu
Miałam dziwny sen o Elishabeth. Była w moim świecie i pisała książkę o mnie. Kazała mi się ogarnąć, wiec jestem i napisałam rozdział w 2 godziny(?!). Tylko nie wiem czy jest sens go publikować, bo jak czytelnicy mej książki wiedzą zawiesiłam ją.
@W_Grindelwald bo ja dziś może publikuję X rozdział... A od XI rozdziału jest historia właściwa bohaterów Zbrodnie Grindelwalda: Dumbledore, Grindelwald, Scamander.... i do tego Tebe wśród wszystkiego
Pragnienia serca
Tak głęboko ukryte
Tak trudno zauważalne
Tak ciężkie do wydobycia
Są naszą własnością
Naszym celem
Przeznaczeniem
Sensem naszej egzystencji
Skryte w nas
Wielkie i wspaniałe
Urocze i piękne
Schowane w naszych ciałach
Drzemiące w naszych sercach
Wyryte w naszym id
Nieznające ludzkich ograniczeń
Niepotrafiące się powstrzymać
Świat pędzi do przodu
I nie ustępuje
Coraz szybciej
Nie koncentruje się
Nad istotą serc
Lecz nad wypełnieniem
Pustego czasu
Który ucieka tak szybko
Jak znika piorun
Ludzka dusza nie ma
Miejsca przebicia
Nie umie pędzić z biegiem
Wskazówki zegara
Nie zdoła pokonać
Odwiecznej istoty sekund i minut
Pragnienia serca nie są
Jak rzeczy doczesne
Które kiedyś się skończą
Żyją w sercach
Głęboko zakopane
W odmętach rozszarpanej
Ludzkiej egzystencji
Przez współczesny świat
Nieznający piękna istnienia
I niedotykalnego marzenia
@ general_vader_77 Denerwujesz mnie inspirująco. Wiem to dziwnie brzmi, ale moja wena robi sobie dłuuugie wakacje. Rozmowa z tobą, ten wiersz czy nawet krótka wymiana opinii sprawia, że wysyłasz jej wyjca z rozkazem natychmiastowego powrotu. To jest piękne i każda litera trafia do mnie z prędkością złotego znicza. Jeśli sama go napisałaś to gratuluję talentu, zazdroszczę weny. <3
~~Każdy wielki, był kiedyś zwyczajny~~