Mam na imię Wiktoria i mam 16 lat. Chodzę do 1 klasy liceum i nie wiem jeszcze, co konkretnie chciałabym robić w życiu, ale wiem, że w najbliższym czasie wezmę się poważnie za pisarstwo. Nie chciałabym jednak uczynić z pisarstwa swojego głównego źródła dochodów. Chcę dzielić się z czytelnikiem swoimi historiami, moją pasją, sprawiać, by deszczowe wieczory nie były już takie nudne dla kogoś, kto nie boi się sięgnąć po książkę. Chcę poznawać opinie innych na temat mojej twórczości. Pisarz jednak nigdy nie uzna swojej pracy za doskonałą. Pisarstwo jest właśnie ciągłym doskonaleniem się. Chcę wiedzieć co robię dobrze, a co robię źle. Co podoba się ludziom w mojej twórczości, a co nie. Jest to niekończąca się droga, bardzo z resztą wyboista, której przebywanie daje szczęście. Nie wątpię, że w ciągu najbliższych 3 lat uda mi się spełnić swoje marzenie, towarzyszące mi od 5 klasy podstawówki, by wydać swoją książkę. Moim postanowieniem na 2018 rok jest właśnie spełnienie tego marzenia. Uda mi się to? Zobaczymy, jak na razie dobrze się zapowiada. Tutaj jednak napotykam pierwszą przeszkodę na tej drodze - szkoła.
Do tej pory moim największym przedwsięzięciem było napisanie scenariusza do teatru lalkowego na 40 minut. Biorę udział w wielu konkursach, a moje prace często bywają w nich zauważane i nagradzane. 
Jestem bardzo wrażliwa na muzykę i obrazy, dlatego też podczas oglądania teledysków, powstają w mojej głowie najlepsze historie. To jest bardzo ciekawy temat. Dlaczego w danej sekundzie teledysku pomyślałam o tym, a nie o czymś innym? Jak ten ruch taneczny sprawił, że wymyśliłam tę scenę? 
Co do mojej osoby... Co tu mogę dużo powiedzieć. Obracam się w wąskim gronie znajomych, a najwięcej czasu spędzam sama ze swoimi historiami. Raczej nie jestem osobą wygadaną. Zdecydowanie lepiej klecę zdania na kartce niż wypowiadam je komuś w twarz. Myślę jednak, że jestem dosyć otwarta. Jestem również bardzo ambitna, jednakże od pewnego czasu ambicje przysłania u mnie zmęczenie.