"Keşke" dedim günlüğümle ağlamaya devam ederken arkada çalan müzikle. "Babam daha iyi bir insan olabilseydi,
benimle daha fazla zamanı olsaydı,beni tanısaydı,beni bir eşyasından daha değerli görseydi,bana kendimi çöp gibi
hissettirmeseydi,huyları değişseydi ve en önemlisi beni dövmeseydi.." zihnimden düşünceler firar ederken küçükken
ne kadar masum olduğumu ve onu asla affedemeyeceğimi farkettim.Ölmesini istemezdim elbette fakat kendisindeki davranışları
ve bende uyandırdıklarını değiştirmeyi dilerdim. Belki bu hiçbir zaman olmayacaktı ama arkadaşlarımın ailelerine çok özeniyordum.
Onlar küçükken istekleri kırılmamıştı, babaları onları sürekli sevgiyle kucaklamıştı. Babamı bu konuda suçlayamazdım ama en azından
bana sevgisini neden bu kadar az dile getiriyor, dövüyor ve sürekli bana kızıyordu? Neden hatayı sürekli bende arıyordu? Hiçbirine anlam veremediğim için içimdeki ateş dinmeyecekti, daha fazla dayanamadım ve gözyaşlarımı silip oturduğum yerden kalktım.
Bunu bir kitaba koysam nolur? Gerçi ara verdim ama gizliden yazıyorum..