Ben bir sonbahar yaprağı gibi koptum annemin karnından. Her zaman mavi değildi bana hayat, gülünecek şeylere ağladım kimi zaman, kimi zaman ağlanacak şeylere güldüm. 

 Dengesizim ben. Bir bakarsın bir Ediz Çağıran kadar karanlık, bir bakarsın Doğa Güngör kadar iyimser ve saf.

 Değişken ruhluyum. Herkes alışamaz bana, ya da ben alışamam herkese. Belirsizliklere dolu dünyada atan tek bir kalbim. Yaşayıp gidiyorum işte. 

 Hadi durma, vur, kır. Parçalanmaz bu kalp. Kitaplarda gizli, unutulmuş bir karakterim ben. Her bir sayfa çevirişimden güç almış kişiyim. Yeni alınmış kitap kokusuyum ben. 

 Yağmurdan sığınmak için gelmeyin bana, bende fırtınalar esiyor, karlar yağıyor...