Hanife demir

Bildirim gelmedi muhtemelen. Asker Ocağı yeni bölümü ile yayında. Yorum ve beğenilerinizi eksik etmeyin. Aksi takdirde düzenli atamıyorum. 

“İntikam almaya karar vermişsen ellerini pisliğe batırmaktan çekinmemelisin. Zira intikam sen de güzel olan ne varsa, kötüleri ile değiştiren en kötü duygudur. Günün sonunda yeniden iyi bir insan olmayı bekleyemezsin.”
          
          Zehir (Mavi serisi) alıntı 
          

“Buradaki adamların çoğu sizin gibi bir kadının gülümsemesine alışkın değil. Bu koca duvarlar bile yüzünüzdeki tebessüme yabancı kalır.”
          Funda gözlerini kısmıştı. Midesinde uçuşan kelebeklere görmezden gelerek başını yana eğdi. 
          “Senin gibi bir adamdan böyle cümleler duymaya ben de alışık değilim.”
          Ali alt dudağını ısırıp tebessüm etti. “Alışırsınız…” 
          Funda gözlerini yere indirirken dudaklarında kıvrılan o gülümseme, bütün seansı aydınlatmaya yetmişti. Ve Ali, o an şunu düşündü: “İnsan, bazen sadece bir tebessümle hayata yeniden inanabiliyordu.”  
          Lal perisi, şimdi karanlık duvarları gülümsemesiyle parlatıyordu.
                                                                                                                                                                                                                                                                                                                   
          Seans bitiminde ikisinin de içinde kıpırtı vardı. Adını koyamadıkları bir tatlı huzursuzluk… Aynı anlarda geçen, ama birbirine dokunmayan paralel duygular…
          Koridor, her zamanki gibi sessizdi. Ama adımları ilk defa bu kadar hafifti. Sanki yürümüyor da, aklındaki bir şeyin peşinden sürükleniyordu. Elinde tuttuğu dosya sımsıkı kapalıydı ama kalbi öyle değildi. Ali’nin cümleleri hâlâ zihninde yankılanıyordu: “Alışırsınız…”  O kelimeyi tekrar etti sessizce. Bir tebessüm kıvrıldı dudaklarına. Neye alışacaktı? Gülümsemeye mi? Ali’nin dudaklarından çıkan her sözcük, neden onun beyninde yeni bir cumhuriyet kuruyordu? Yoksa o sadece… İlk defa birinin kendisine sahici bir saygıyla baktığını mı hissetmişti? 
          Dizlerinin arkasında bir boşluk hissi vardı. Kalbi düzensiz ama tatlı atıyordu. Adını henüz koyamıyordu buna ama bildiği tek bir şey vardı: Bugün esmer adam o odadan çıktığında, yanında genç kızın duygularının da bir parçasını götürmüştü. Koğuşuna giderken yalnız değildi.  Ve Funda da, o koridorda yürürken yalnız değil.

Asker ocağı Yeni bölümunu neden atmıyorsunuzz ☺️

Bölüm 9 Mahkûm alıntı 
          
          "Delikanlılığı düşmeyen omuzlarımda, korkusuz yüreğimde arıyorsun ama sana kötü bir haberim var, solcu. Her insanın korkuları vardır. Ölümden korkmuyordum, çünkü yaşamak bana pek cazip gelmiyordu. Ama o doktor geldiğinden beri ... Ölümden korkuyorum."

Selamlar çiçekler 
          
          Size bir haberim var. Mahkûm'un var olan bölümlerini word'de temize çekmeye başladım. Güncel bölümüne gelince buraya da atacağım. Tabii son 10 ya da 20 bölümü yine taslakta saklarım. Çünkü kitap olmasına karar verdim...
          
          Ayrıca, sıkı durun! Biliyorsunuz, uzun zamandır Kâbus'un kitap olmasını heyecanla bekliyoruz. Birçok yayınevinden onay aldık lâkin hiçbiri kafama yapmamıştı. Ama son gelen onay ile daha fazla beklememeye karar verdim. Yayınevi sözleşmeyi gönderir göndermez, beklenen an sonunda gelecek. 
          
          Kâbus'un okuyucuları eminim bana kızıyordur. Zaten unuttuk neler olmuştu diye ama yüzdük yüzdük kuyruğuna geldik, hazırız. 
          Unutanlar yeniden bir okuyabilirler. Bu sayede birkaç sürpriz yeni bölüm atarım. Ama sadece 24 saat tutarım ona göre takipte kalın.
          
          Öpüldünüz ❤️

Yeni İmza günleriniz ne zaman olacak?

Merhaba ❤️
          
          Karşılıklı oy ve yorum yapalım mı ♥️
          
          https://www.wattpad.com/story/389000664?utm_source=android&utm_medium=link&utm_content=share_writing&wp_page=create&wp_uname=K_kumralhanim 

Ah şu sahne ❤️ (Asker Ocağı)
          
          
           Arkasına bakmadan sadece koşuyor ve bağıra bağıra ağlıyordu. Titreyen bacaklarına inat koşuyor, arkasında bıraktığı enkaza bakmak bile istemiyordu Biri durdurup neden koştuğunu sorsa, sebebini hatırlamayacak kadar büyük bir şoktaydı. Neden koşuyordu? Arkasında ne bırakmıştı? Ne olmuştu? Bir an duraksayıp arkasına döndüğünde kimseyi göremedi. Gözlerindeki yaşlar ondan bağımsız dökülürken sadece ağlıyordu. Nefes nefese kalmış parmaklarını ağzına götürürken tırnaklarını kemiriyor, yerinde bir ileri bir geri yürüyordu. Dudaklarından ince ince sızan acı dolu inlemeyle bütün bedeni zangir zangir titrerken aklına gelen yüz ile kaskatı kesilmiş gözbebekleri şaşkınlıkla büyürken acı dolu bir inlemeyle çığlık atıp geldiği yolu koşmaya başladı. Hıçkıra hıçkıra ağlarken bacaklarındaki güç çekilmek üzereydi. Nasıl unutmuştu? Gözlerinin önüne binlerce senaryo dolaşırken tüm gücüyle, çıplak ayaklarıyla koşuyordu. Zira şuursuzca koşarken ayakkabısının teki ayağından çıkmıştı. Bağırarak ağlarken ona doğru telaşlı adamları görüp duraksadı. Askerlerden biri onu fark ederken “Orada!” dediğini duydu. Bütün yüzler ona çevrilirken o birkaç askerin içinde başka bir yüzü arıyordu. Kalbindeki ağırlık büyürken bacaklarının üzerine düşmek üzereydi ki, ona doğru yürüyen askerlerin arkasından aradığı yüz göründü. Nefes nefese kalmış telaşlı bakışları onu bulduğunda yüzündeki rahatlamaya eli dizlerine gitmiş rahat bir nefes almıştı. Genç kız kendine geldiğinde kesilmek üzere olan bacaklarına can gelmiş gibi olduğu yerden büyük hir adım atıp koşmaya başladı. Ona elini uzatan askerleri es geçip gözyaşları içinde koşarken Ömer komutan iki dizine yasladığı ellerini çekip doğruldu. Son askeride geçip ona yönelen kızla kaşları çatılırken içindeki endişe yerini bir kelebek kıpırtısı olan his almıştı. 
          
          

Merhabalar çiçeklerim  
          
          Son duyuruma (Aşağıdaki) cevap veren iki okuyucuma basılmış olan kitabım Mavi'yi göndermek istiyorum. İnstigram hesabım @hanifedemiryazar1  Dm'den bana ulaşıp adres ve iletişim bilgilerinizi bırakabilirsiniz, teşekkürler