𝙡𝙪𝙣𝙖𝙧𝙞𝙪𝙢

Açılın açılın tekrar
          Çoçukluk izlerimdeki yaralar

Yüzüyorum, yüzmek istiyorum, suyu seviyorum çünkü ve kıyı berbat bir yer ama suda boğulacağım, dalgalar büyüyecek. Anlıyor musun? Saçmalıyor muyum? İçimdekileri daha nasıl anlatabilirim. bilmiyorum ama yüzümü okşayan dalgalar gün gelecek beni boğacak. Şimdiden başladı. Ne yapacağım? Yüzmemek korkaklık mı? Kıyıya dönmek ise mutsuzluk?

Aut viam inveniam 
          Aut faciam.

Bu gün həmişə yanından keçdikdə diqqət etmədiyim mozaika’ya diqqət yetirmə imkanım oldu. İstəmsizcə mozaikdə qoyulan şəkil öz kimliyimdə fərqli hissləri keçirtdi mənə . Fərhadın acınacaqlı vəziyyətini hayli hayli anlaya bilirdim. 
          Fərhadın əyilmiş duruşu insanın cəmiyyət və təbiətlə olan mübarizəsini, həm də daxilindəki daxili sarsıntını simvollaşdırır. Sevgisi, elə bir gücə çevrilib ki, özünü belə fəlakətə aparıb. Amma bu fədakarlıq qarşısında Şirin, sükut içində, toxunulmaz bir ilahə kimi durur – sanki heç bir şey dəyişməz. Bu görüntü, hər kəsin öz sevgi yolunda fərqli sonluğa çatacağını göstərir.

İnsan dediyin şeydende çok şey beklememek gerek zaten siktirboktan canlarız işte abartcak bir şey yok.

hep bir kız çocuğum olsun isterdim. yaşayamadığım çocukluğumu onunla yaşamak. ona uyumadan önce masallar ya da başıma gelen tatlı hikayelerden anlatmak. birlikte büyümek. büyüdüğü her anını aklıma kazımak. ilk defa "baba" diyişini duymak.. eve üzgün halde döndüğüm zamanlarda onun yüzünü görür görmez tüm derdimi unutayım. sadece baba kız değil, içini açacak kadar onun en yakın arkadaşı olmak. ne bileyim, aşık olduğu çocuktan bahsedince kaşlarımı çatayım şakasına, "kim bu eleman" diye. sonra gülümseyerek "benim kızım büyümüş de aşık mı olmuş!" diyeyim. tüm mutlu anlarında yanında olayım. sonra bir gün ben olmazsam "işte babam böyle biriydi" diyerek gerilmek yerine, gülümsesin istiyorum..

Hocam….   Eh nəysə

Bazı şeylerden çok, bazı şeylerden az bulunur, bazı şeylerden de hiç bulunmazmış. Çok olan şeyler sevinçle doldururmuş insanın içini, az bulunanlar ise yaşamını uzatırmış. Bulunmayan şeyler ise zaten bulunmuyormuş, kimse de bunu umursamıyormuş. Az bulunan daha kıymetli olsa da bulunmayanın bir kıymeti yokmuş çünkü olmayan şeylere değer verilen bir yer değilmiş orası. Oraya ait olmayanların kendilerini bir süre sonra oraya ait değilmiş gibi hissetmeleri de, işte bu yüzdenmiş.

Darıxıram ata. Sıxılıram hər şeydən. Bəzən sadəcə uşağlığıma qayıtmaq istəyirəm, bəzən də tez böyüyüb xəyallarımı gerçəkləşdirmək (yada indi ki həyatımdan uzağlaşmaq). Bilirsən ata əslində çox gülürəm ama sanki ürəkdən yox yada güldüyümə görə sonradan peşman oluram. Evimiz sənsiz qəribə gəlir. Hələdə sənin yoxluğuna inana bilməmək hissidə qəribədir. Yeni rəhmətə getdiyin günlər qapıdan çölə baxıb gözləyirdim ki bəlkə gələrsən. Ama gəlmirdin. Qəbrüstünə ziyarətə gələndə də ağlaya bilmirəm. Çünki o yerdə sənin yatdığına hələ də inanmıram. Birdə təklik istəyirəm.. bir gün tək gəlim yanına. Hərşeyi danışım sənə səs verə bilməsəndə. Bəlkə də danışmağıma ehtiyac da yoxdu. Ümid edirəm ki bizi daima izləyirsən. Həyatda məni hansı yerlərdə görmək istəyirsənsə hamısını bir bir edib yanına gələcəm sevinclərimi bölüşəcəm. Çünki həyatdakı tək gayən bizim ən yaxşı yerlərə çatıb sənində onu görməyin idi. İndi görürəm ki səndən başqa mənə çoxda dəstək olan yoxdu. Maddi yox mənəvi baxımdan. “Ata həmişə arxandadı” deməyin məni elə qürurlandırır güvən hissi verirdi ki …. Ehh kaş kaş kaş həqiqətən dediyimiz o qədər şey var ki. Allah yerini cənnət eləsin Əliyev (29.05.2023)

Gündüz hüzünlü, yağmurlu, ışıksız, tıpkı beni bekleyen yaşlılığım gibi geçti. 
          Beni böyle tuhaf düşünceler, böyle karanlık hisler boğar, benim için açıklanması imkansız sorular kafamda dolanıp durur. Ama nedense onları çözmek için ne gücüm ne isteğim vardır. 
          Bütün bunları çözmek bana mı kalmış?