Nemes.

Sen bambaşkaydın lakin ben seni herkesleştirirken bunu fark edemedim. 
          
           ‘Opia’ya yazılan son söz bir rakı masasında plaktan gelen cızırdamanın arasına karıştı. 

Belki beni affetseydin dedi adam ama cümlenin sonunu bir türlü getiremedi. Öyle zor, öyle acımasızdı ki ilk cümle tamamlayamadı ılık hayallerle. 
          ‘N

Durmaz oldu bu haykırışlar.
          Neden başladı isyan?
          Al eline fırçayı özgürlük duvarlardadır! 
          ‘Opia

Karı hukuk okuyor ya, iyi laf yapıyor ağzı.

          “Ben seni benim dağınıklığıma karışasın diye sevdim. “
          

Nemes.

Biliyor musun Opia, bugün o mumları söndürmeye neden nefesimin yetmediğini? 
          
          Çünkü her bir muma fısıldadım aklımda ona ait kalan anıları. Sonra, mumlar alevlerinde canlandırdı eşsiz sahnelerimizi…
          Ben kıyamadım son kez görebileceğim dokunuşlara, gülüşmelere, öpüşmelere, vedalara, ağlayışlara…
          
          -Nemes. 

Ne aşkta ne de kumarda kazanamıyoruz amına koyayım. 

Bir bakışı var, kafayı yersin. 

-Neden aşkı bu kadar bütüyorsunuz efendim? Bir duble rakıya eşlik eden şarkılardan mı yoksa her anı yeniden yaşadığınız kitaplar yüzünden mi? Ya da efendim, o her sahnesinde biraz daha donuklaştığınız filmler yüzünden mi?
          -Opia, ben onun bakışlarını buldum şarkılarda. Kitapların içerisinden selam verdi bedeni, filmin her sahnesi bir yapboz gibi birleştirdi hislerini ve kendimde buldum onun kalbini.
          'Nemes.