Nemes.

Eskilerdensin sanırım. Tanır gibi oldum.

Sen bambaşkaydın lakin ben seni herkesleştirirken bunu fark edemedim. 
          
           ‘Opia’ya yazılan son söz bir rakı masasında plaktan gelen cızırdamanın arasına karıştı. 

Belki beni affetseydin dedi adam ama cümlenin sonunu bir türlü getiremedi. Öyle zor, öyle acımasızdı ki ilk cümle tamamlayamadı ılık hayallerle. 
          ‘N

Durmaz oldu bu haykırışlar.
          Neden başladı isyan?
          Al eline fırçayı özgürlük duvarlardadır! 
          ‘Opia

Karı hukuk okuyor ya, iyi laf yapıyor ağzı.

          “Ben seni benim dağınıklığıma karışasın diye sevdim. “
          

Nemes.

Biliyor musun Opia, bugün o mumları söndürmeye neden nefesimin yetmediğini? 
          
          Çünkü her bir muma fısıldadım aklımda ona ait kalan anıları. Sonra, mumlar alevlerinde canlandırdı eşsiz sahnelerimizi…
          Ben kıyamadım son kez görebileceğim dokunuşlara, gülüşmelere, öpüşmelere, vedalara, ağlayışlara…
          
          -Nemes. 

Ne aşkta ne de kumarda kazanamıyoruz amına koyayım. 

Bir bakışı var, kafayı yersin.