Kendimi çok yalnız hissettim,kendimi hiçbir yere ait hissetmedim.
Üzgünüm ama neden böyle hissettiğimin farkına vardım en azından,bu da bir şeydir. Kaç yıl geçti ama aynı acı hala derinlerde bir yerde. Atlatılması zor,güvenmek zor,eskisi gibi olmak zor. Artık sevmemek,onunla bağ kuramamak daha da zor. Ben neyi özlediğimi bilmiyorum. Onu mu,hissettiğim şeyleri mi? Neden böyle oluyor? Neden beni sevmeyeni seviyorum,bağ kuruyorum? Kendimi bu kadar değersiz ve hor görmekten,bir şeyleri kanıtlamaya çalışmaktan yoruldum. Kimse beni tanımıyor,aslında o kadar zor birisi değilim ama anlaşılmıyor işte. Bilmiyorum,yoruldum bu durumdan. Sürekli kendimi sorgulamaktan,kendimde bir şeyler aramaktan ve bu durumun farkında olup kendimi düzeltmeye çalışmaktan yoruldum. İnsanların beni olduğum gibi kabul etmemesinden,beni eczane gibi kullanmalarından ve buna izin vermekten çok yoruldum. Kendimi değersiz görmekten ve herkesi buna ikna etmekten ama asla bunu yaptığımı kabul edememekten yoruldum. Aslında hayatın normal bir şekilde ilerlediğini bilmeme rağmen her şeyi zorlaştırmaktan da yoruldum. Yaşayamıyorum. Deniyorum ama olmuyor. Kendimi ait hissettiğim bir yer yok,kalmadı. Benden bir şey kalmadı. Bana ait bir duygu kalmadı. Sadece stres,üzüntü ve keder hissediyorum. En son ne zaman mutlu olduğumu ne zaman genç bir kız gibi hissettiğimi hatırlamıyorum. Yoruldum,çok yoruldum. Hiçbir duygu hissedememekten de yoruldum.
