Ben birini 8 senedir seviyorum. Anaokulundan beri hiç bıkmadan, usanmadan usul usul sevdim. Hep sevdim. Anaokulundayken bir anda apar topar Manisa'ya taşındılar. Gidecekleri günden bir gün önce bana "Seni çok seviyorum, sonsuza kadar birlikte kalacağız!" deyip yemin etti. Ben o gün eve mutlulukla döndüm. Ama ertesi gün hiç öyle değildim. Hayatımda ilk defa gerçekten birinin beni sevebileceğine inanmıştım, o da olmadı. O Manisa'ya taşındıktan sonra çok ağladım, kendime gelemedim, hiç kimseye güvenmedim. O gittikten 2 sene sonra anca diğer insanlarla hafifte olsa arkadaşlık kurabildim. 2. senenin sonunda "Çocukluk aşkıydı sadece, unut artık." dedim kendime. Sonra sadece arada bir hatırladığım, hatırladığım zamanlar buruk bir tebessümle onu düşündüğüm biri olarak kazındı beynime. Ama hiç de öyle değilmiş. Çocukluk aşkı falan değilmiş. Ben onu hiç unutmamışım aslında. Sadece bir kaç ay önce benim okuluma geldiğini öğrendim, ama.. Sevgili yapmış :) Ona o kadar aşık, o kadar güzel bakıyor ki.. Dayanamadım dedim ki kendime "Bu mutluluğu bozmaya hakkım yok.". Sonra beni tanıdı ama asla yüzüme bakmadı, ne zaman sevgilisiyle benim yanımdan geçse ona daha sıkı sarılıp öptü. Benim de sonsuza kadar içimden seveceğim biri oldu.