Ξύπνησα απότομα. Τα μάτια μου άνοιξαν διάπλατα και εγώ έτριβα μανιωδώς τον ιδρώτα που έσταζε από το υγρό μου μέτωπο.
Σε είχα ονειρευτεί πάλι .
Είχα ονειρευτεί την αναπνοή σου , αυτή που κάποτε ηχούσε δυνατά ελάχιστα εκατοστά μακριά από τον λοβό μου ... Και εγώ για μια στιγμή πέθανα μέσα μου το ξέρεις ; Άγγιξα απαλά τα χείλη μου και παρακαλούσα την ίδια κίνηση να έκαναν τα δάκτυλα σου όμως δεν είσαι εδώ . Και αν είσαι όντως εδώ , γιατί δεν μιλάς ; Γιατί με άφησες εκείνο το βράδυ που σε χρειαζόμουν πιο πολύ από όλους καρδιά μου ; Τώρα μόνο η σκιά σου έμεινε σαν χνάρι να περιπλανιέται στο νου μου. Γυρνά πίσω σε παρακαλώ !
Υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως όχι , δεν θα άφηνα ούτε ένα δάκρυ να στάξει ... Δεν θα άφηνα τον εαυτό μου να λυγίσει μπροστά σε αυτήν την ατελείωτη ομορφιά σου . Τόσο μα τόσο ερωτεύσιμος είσαι .
Μόνο να πλαγιάσεις ένα βράδυ δίπλα μου εντάξει; Δεν χρειάζεται να μιλάμε . Εξάλλου τα μεγαλύτερα λόγια τα είπαν τα μελί σου μάτια , όχι ότι ήσουν και καλός στα λόγια ποτέ...
Ανάθεμά σε διάολε ! Φέρε πίσω τις πεταλούδες μου έστω και για λίγο μωρό μου .
Και έπεσα για ύπνο πάλι