nobody

Tüm o kalabalığın içinde yalnızlıktan kafayı yemenin nasıl bir şey olduğunu çok iyi bilirim. Bazen 40 kişilik bir sınıf, bazen 30 kişilik bir otobüs, bazen 100 kişilik bir iş yeri ve bazen sadece 4 kişilik bir salon... Kimsenin seni anlamadığı, duymak dahi istemediği her yerde kafayı yersin. Kimsenin sana ufacık bir ilgi göstermediği, bırakın ilgiyi nasıl olduğunu bile sormadığı her ortama duyulmayan çığlıklar bırakırsın. Sadece senin duyduğun yalnızlığın çığlıkları, çaresizliğin çığlıkları. Bazen kendin uzaklaştırırsın insanları kendinden. Yapmacık gelirler, güvenemezsin. Bazen de onlar görmemezlikten gelirler seni. Ne acı değil mi, kimse seni görmek istemiyor. Kimse sesini duymak istemiyor. Bunları anladığın an içine derin bir öfke yerleşir ve büyür. O büyüdükçe sen de büyürsün. Öfken büyütür seni. Bir yalnızlıklık ne çığlıklar, ne öfkeler, ne kırgınlıklar saklar, tahmin edemezsin..

Birileri bir düzen kurmuş, yanlış bir düzen. Kimileri bunun farkında fakat susturuluyorlar. Kimileri hala fark etmemekte ısrarcı. Kimileri ise isyankar. Kimilerinin elinden bir şey gelmiyor bu düzeni doğruya götürmek için. Ve bir de suskunlar, kendini bir yere kapatıp konuşmamayı kendileri seçenler. Peki sen hangi gruptasın¿ Başkalarına boyun eğerlerden mi yoksa ağzını açıp avaz avaz bağıranlardan mı... Ben mi, ben henüz kim olduğumu bilemezken tek cevaplayabileceğim soru bu galiba. Ben susturulanlardanım. Konuşmamam için üstüme hiç yapmadığım suçların atıldığı bir düzendeyim.  Konuşmamam için her fırsatta üstüme gelinen bir düzende..

Bu kız beni en yakın arkadaşım kardeşim dediğim tek kişi o okula gitmeyi hiç istememiştim ama şimdi iyiki diyorum iyiki gitmişim o okula iyiki tanışmışım yanlış kişilerle eğer o tanıştığım yanlış kişiler olmasa bu harika kızla tanışmadım. İyi ki varsın canım biraz geç olsada iyiki doğdun seni seviyorum <3

5 Eylül. Bu tarih sadece annemin hatırladığı, benim ise unutmak istediğim hatta tüm takvimlerden silinmesini istediğim o gün. Eğer Tanrı Dünya'nın nasıl bir cehennem olduğunu söyleseydi eminim ki ona yalvarırdım. Beni Dünya'ya göndermemesi için ayaklarına kapanırdım. Fakat Tanrı gözümün yaşına bakmaz yine de gönderirdi beni bu yere. Hoş, pek de bir şey değişmiş sayılmaz. Yine her gece ağlayarak yalvarırım Tanrı'ya, belki bir ihtimal her şeyi düzeltir beni bu cehennemden alır ve yok eder diye. Tanrı yine söylediklerime kulak asmaz, her gün önceki günü yaşamaya devam ederim. Kapatıldığım bu kavanozdan çıkamaz ve kısır döngümle baş başa kalırım.

Genel olarak herkes doğum günü pastasının mumunu üflerken 'ailesiyle güzel bir hayat' diler.
          Ben bu gece hiç doğmamış olmayı diledim..

'Bir umuttun, denedim ama çok ağır ödedim bedelini.' 

Ahaha kimse cinayet işlediğimi görmemiş.

https://youtu.be/hBd2eU5TvDU

Gittiler.
          Kaybettik.
          Ve biz tekrardan yapayalnız kaldık.

iyi geceler Dünya, beni ararsan siktiğimin bir şehrinde camdan dışarısını izliyor olacağım.