DEVAMI BASKIDA...
Yaz akşamları serçelerle buluşurduk o lokantada. Bazı akşamlar geç kalınca, serçeler bizi beklemez gidiverirdi yuvalarına. O akşam o lokantada pide yiyeceksem serçelerden dolayı acele ederdim. Erken gitmezsem aç gidiyorlardı belki yuvalarına. Ankara'nın neresinde olursam olayım hava kararmadan o lokantada mutlaka olurdum. Milliyet'teki dostlarla o masalarda o serçelerle paylaşırken o haksız yere meşhur olan pideleri, Ankara'yı düşünürdüm, gençliğimin şehrini.Yediğim ilk polis jopunu, Ayrancı Defne Sokaktaki Defne Apartmanının en girişindeki evimizi... O evdeki maceralarımızı...İlk sevgilimi, ilk sevişmemi..
Zamanın ne olduğunu düşünüyorum arada. O güzelim yılların amma çabuk geçtiğini otuz yıl sonra fark ettim. Ömür dediğin bu günmüş diyorlar hani, öyleymiş. Anın farkındalığının farkında olunması gerektiğinin farkında değilmişim.
