Benliğini sarıp sarmalayan, almayacağı bilindiği halde her gün, her saat, her an daha çok doldurulup taştırılan Acizane bir kulum ben.

Bırak anılarını, izlenimlerini anlatmayı; duygularını dahi ne vücutdili ile ne de gün boyu sarfettiği sözcükler ile dışavurabilen, hatta ve hatta o iç dünyasındaki karmaşanın tam zıttı şen şakrak sesi ile, bulunduğu bir sohbet esnasında karşısındaki kişiye cevaben aklından geçirdiği cümleleri, daldığı düşüncelerden mi yoksa herşeyini benliğine gömdüğünden mi bilinmez bir vaziyette karşısındaki kişinin de duyması için dile dökmeyi unutan, üstüne üstlük bunun da farkına kafasını yastığa koyunca yaptığı muhasebelerle varabilen gerçekten de Aciz bir kulum ben.

Hal bu olunca Dünyamın farkına vardığımdan beri sözcüklere vurdum kendimi. Onlarla yıktım ve yine onlarla inşa ettim hayatımı...
¤Zarif Bayan
*******

Ruhumu ihbar ediyorum, çiğnediğim çimenlere.
Ve pes ediyorum peşinden, bıktım, oynamıyorum.
Takıldığım yerine hayatın, siyah bir ayraç koyun.
Sizden bana hayır yok, kuşlara gidiyorum.--DİDEM MADAK--
*******
Kudüs göğsümüzün üstünde ince bir tüldü, Şimdi alın yazımız oldu.( Rasim Özdenören)

Gergin uykulardan kör gecelerden, Bir sabah gelecek kardan aydınlık.

Yürü kardeşim! Ayaklarına KUDÜS gücü gelsin.( Nuri Pakdil )

Çünkü ben karanlıktan nefret ediyorum. Karanlığa lanet etmeyenlerden de nefret ediyorum.( Abdullah Bergusi )