Aylarca bi kaçış yöntemi olarak Doruk ve Asiye üstünden mükemmel olmasını umduğum bi aşk hikayesi yazdım. Yazarken bilmediğim şey, çok kısa Bi süre sonra, hayallerimizdeki Doruk'lardan bile daha mükemmel bi adamın bizim aşk hikayemizi yazmaya geleceğiydi. Doruk kadar tatlı, anlayışlı, önemseyen, kendini aşka adamış bi adamın en az onlarınki kadar zor, mücadele isteyen, tutkulu, bağlı, kuvvetli bi aşk hikayesinin başıma gelmesini hic beklemiyordum günlerce burada hayallerimi yazarken ve yayınlarken. Küçük bir denemeyle bi sol-sağ konusu edindim sonra kendime. Yine bilmediğim şey, solcu füsun'un tüm fikirleriyle evimi, odami doldurmaya geleceği, hayalini kurduğum idealizmi bana kendi fikirleriyle anlatacağıydi. Taslaklarda duran ama yayınlanmamis bir sürü hikayede, imkansiz hikayeler sakliydi. Ayrılan Doruk ve Asiye, imkansızlıgin belini büktügu sevgililer. Diz dize oturmuş ağlayarak bize izin vermeyecekler derken, iyi kadar kötüyü de çektiğimi bilmiyordum.
Ama aşk varmış. Günlerce yazarken biliyordum bi yerlerde olduğunu. Sahip olmayı istemeye curret edemedim hiç ama, nasipte bana da aşk varmış. Bir çift göz varmış gözümün içine baktıkça heyecanlanacak. Böyle rengi de bi garip. Açık yeşil. Maviye çalıyo bazen. Nefesimi kesiyo. Bir çift el varmış asla bırakmayacak. Sarılınca bulunacak bi yuva varmış bana hayatta.
Aşkın herkese göre tanımı değişir bence. Ben Doruk ve Asiye üzerinden iletişimi önemsiyordum hep. Ve aitligi. Aidiyet benim kelimem olacakmis. Benden önce benim yanlızca haritalardan gördüğüm bi yerde bambaşka bi hayat tarzı ile yaşayıp bugüne gelmis birinin 3 sene kapısının önünden haberim olmadan geçeceğimi, ama ilk gördüğüm an aşık oldum diyecegimi bilmiyordum. O çocuğa ait olabileceğimi bilmiyordum. Aşkın o aitlikle gizli olduğunu da.
