Kimsenin okumayacağını biliyorum, belki de bu yüzden buraya yazıyorum, kendi kendime konuşmak gibi olacağı için. Ne yapacağımı bilmiyorum, girmem gereken bir sınav var almam gereken yüksek bir puan, boşa çıkarmamam gereken emekler. Çalışıyorum, ders çalışıyorum, ne yapmam gerektiğini anlamaya çalışıyorum ama tüm bunlar boş bir çaba gibi geliyor artık. Çalışmayı bırakmıyorum asla ve arttırdım da, bunun yanında arada sırada kafama taktığım şeyler artık neredeyse aklımdan çıkmıyor. Takıntılarım artmaya başladı, eski Nisa'nın düşünüp kafaya taktığı şeylerden çok daha fazlasını kafama takıyorum belki de... Ve bu hiç iyi değil biliyorum, durmadan düşündüğüm şeylerden kaçmaya çalışıyordum, ama yine kaçamadım, asla kaçamıyorum zaten düşüncelerimden. Kafamın içinde bir şeyler dolanıyor ve ben onları nasıl kovacağımı bilmiyorum. Önceden olsa genelde ne yapmam gerektiğini bilirdim böyle durumlarda, bir şekilde geçerdi. Yine geçecek, biliyorum ama bu sefer geçmesi için ne yapmam gerektiğini bilmiyorum. Derslerim istediğim gibi değil, bana harcanan tüm emekler boşa gidiyor. Çalışayım derken ne yapacağımı bile bilmediğimi fark ettim, sadece çabalıyorum. Ailemin benden bir beklentisi var, öğretmenlerimin de, arkadaşlarımla kurduğumuz hayaller var, benim kurduğum hayaller, hedeflerim var. Ve bunun için hiç çabalamıyormuşum gibi hissediyorum. Kendime yabancıyım, hissettiğim bu duygulara, strese, korkuya yabancıyım, her şeyden çok bunların bir sınav için olmasına yabancıyım. Bir şeyler düzelsin istiyorum ama olmuyor, anlatamıyorum istesem bile. Buraya yazarak bile tam olarak anlatmış sayılmam aslında, tarif edilemezmiş gibi geliyor. Birkaç gün öncesine kadar çok iyi olduğumu düşünüyordum, ama şimdi kabul ediyorum, kötüyüm. Herkesin derdi başından aşkın, dinliyorum ama sıra bana gelince puf, kayboluyor herkes, ya da bana öyle geliyor. Düzeltmem gereken birçok şey varken daha fazla oylanmak istemiyorum. Umarım her şey çok güzel olur, görüşürüz :)
