Mam dziwne poczucie humoru. Takie ironiczne i dla niektórych niezrozumiałe. 

Możliwe, że dlatego tak bardzo upodobałam sobie postać Severusa Snape'a. Nawet jeśli jest tylko fikcją wykreowaną przez Rowling. Jego reakcje, historia, zachowania są tak podobne do żywej istoty. Choć fikcyjnej. To takie.. prawdziwe. Choć nie każdy potrafi to dostrzec lub zrozumieć. A ja nie czuje potrzeby tłumaczenia tego osobą tak stronniczym. Piękno tej postaci jest cudowne. Jeśli tylko zagłębić się w historię Księcia Półkrwi. Jest tak podobny do mnie, a jednocześnie zupełnie inny. Nie wiem czy miałabym tyle odwagi co on. I czy zniosłabym tyle lat samotności bez żadnego wsparcia oprócz szalonego starca z manią na punkcie cytrynowych dropsów. Chociaż tego się już raczej nie dowiemy. 

Mój umysł zajmują myśli, które bez wątpienia żadko znajdują się w tak młodych nastoletnich umysłach. Niezrozumiałe przez rówieśników. 


Czasami mi się zdaje, że nikt mnie nie zna. Co jest jak najbardziej możliwe, gdy pokazuję się od strony wiecznie wesołej debilki z jakąś manią na punkcie homoseksualizmu. Wyrzucającą z siebie przekleństwa lawinami. Przynajmniej tak było do niedawna. Teraz nieco przygasłam, choć zdaje się, że nikt tego nie zauważa.  

Samotność zdecydowanie mi służy. Obserwuję jak mój umysł się rozwija i tworzy coraz to lepsze zdania i koncepcje jak najbardziej odpowiednie do wykorzystania w następnym fanfiku lub opowiadaniu. Co nie znaczy, że nie jest to uciążliwe, gdy zaczynam prowadzić dyskusję z samą sobą.