ZuzuNikki

"Dünya canlı cəsədlərdən ibarət qəbiristanlıq,yaşamaq isə qəbir əzabı".
          

Bilirsən,dostum,həyat çox hiyləgərdir,o,səni yaşamaq üçün lazım olan hər vasitə ilə təmin edər,ancaq bütün bunlardan necə istifadə etmək lazım olduğunu əsla öyrətməz. Bilirsən,bu necə hisdir? Hava ilə yanan bir alovu söndürə bilərsən,hansı ki o hava ilə alovu şiddətləndirə də bilərdin. Məhz o havadan istifadə etmək kimi.
          Yaşadığın,yaşatdığın və yaşamadığın hər məğlub saniyənin qisasını ondan ala bilməzsən,çünki veriləcək bir hesabatı yoxdur həyatın sənə. 
          Və sən öz qeyri-müəyyənliyin,acizliyinlə bir daha üzləşərsən. Hər daxili böhran sonrası olduğu kimi,yenə məğlub olarsan.
          
          Yalnızlıq...tənhalıq səndən qətl etdiyin varlığın,ruhun cinayətkarı soruşulduğu zaman o şəhadət barmağının sənə doğru yönəlməyidir. Çünki lənətə gəlsin ki,heç kəs yoxdur,bu qaranlıq dünyanda günahlandıracaq heç kəsin yoxdur. Həqiqi tənhalıq budur.
          Əgər günahlandıracaq biri varsa bu divarların arxasında,o qədər də tənha sayılmırıq,hə?
          
          (Belə getsə,bütün Epiloqu panoya köçürəcəm;Psixopat Epiloqdan bir hissə(burda monoloq olsa da,hekayəmdə dialoq şəklindədir.)

Tutunamaynlar?Oğuz Ataydan nəsə oxumaq istərdim? Kitabın qiymətini öyrənmək olar? 

Göz yaşları ruhun qanıdır. Bizlər böyük dərdlərimizin qazdığı o çuxuru tökülməyən göz yaşları ilə doldurub o dənizdə neçə-neçə intiharlar etdik.
          
          Xüsusilə də gözlərə toxunmayan təbəssümlər var.
          İlahi,bu gülümsəmə...bəli,bu bir ruhun fəryadıdır.
          
          Gülümsəmələr,bəzən ruhumuzdakı daxili qanaxmalara işarədir.
           
          Psixopatın epiloqundan bir hissə.

Çox sağ olun. Müalicə işinə qəbul oldum.

Hələ körpə ikən ətraf mühit haqqında ilkin təəssüratlarımızı görməklə qazanırıq. 
          Mənə həmişə yaxşılığı göstərdilər: Yardım etməyi,bölüşməyi,sevməyi,mərhəmət etməyi...
          Və artıq eşitdiklərimizi qavrayarkən isə insanlıqdan bəhs etdilər: Yenə kömək etməkdən, bölüşməkdən, sevməkdən,mərhəmət etməkdən...
           
          Amma heç bir zaman yaxşı insan olmağı öyrətmədilər. Onlara o zamanlar çox qəzəbli idim.
           
           Amma indi səbəbini çox yaxşı anlaya bilirəm.
           Bizim insanlığımız yalnız göstərməkdən və bəhs etməkdən ibarətdir.
           
            İnsanlıq öldü. Həm də onu kim qətlə yetirdi bilirsən?
           Biz,insanoğulları - bəşəriyyətin xeyirsiz övladları.
           Ölümdən qorxduğumuzu güman edirik, bəs ölümü necə xarakterizə etdik? 
          Həqiqətlərin bir adımlığındakı son dayanacaq. Bəlkə də ölməkdən deyil, gerçəklərlə üzləşməkdən qorxuruq əslində. Və bu səbəbdən ölüm "ən böyük həqiqətdir" ifadəsi ilə özümüzü aldatdıq.
           
           İnsanlıq  ölərkən belə son vəzifəsini yerinə yetirmişdi. Lənətə gəlmiş ,soyadını-insan-bizdən əsirgəmədi.
          
          İnsanlığı çiyinlərimizdə qəbiristanlığa daşımağa çalışdıq,ancaq çiynimdəki mələklərdən biri istefa verib:"Üzr istəyirəm,-dedi,-bu yük mənim üçün çox ağırdır,həyatımda heç beləsini daşımadım". Digər mələk onsuz da utandığından cəsədə belə baxmadı. Halbuki mən utanmalı idim.
          
          Bu cinayətdən sonra Tanrının qəzəbinə uğradıq. Xəyal qırıqlığı, çatışmazlıq,dəyərsizlik, günah,həsrət,peşmançılıq, çarəsizlik, qısqanclıq, nifrət, kədər, şübhə, ümidsizlik bizi heç vaxt tərk etmədi.Qaranlıq.Səssizlik.
          
          Artıq lənətlənmişdik.
          
          

Qismnən sayılır.Yəqin Tibbin müalicə işinə düşərəm bu (580) balla.

Ve. sonunda yazarin o gul cemalini gormey sizede nesib oldu

@ZuzuNikki,finali gozlemekden inanki yoruldum( ne zaman sevindireceksiz bizi)

Yenidən Wattpad...