18 yaşına kadar bir çok acı çekmiş, kolay sevip bağlanan, derslerine pek çalışmayan, koyu BEŞİKTAŞK taraftarı, her kitabı okumayan, diyalog içeren kitapları pek sevmeyen, yemek seçen biriyim.

Yazı yazmayı çok seviyorum. Beni rahatlattığını düşünüyorum. Belki de onca acıyı atlatıp mutlu olmaya başlamamı sağlayan tek sebep kalemi elime almamdı. Kalemi oksijenmiş gibi benimsedikten sonra ortaya çok farklı şeyler çıktı. Gelen yorumlar sayesinde de canlı kalabildim. Bir ilişkideki umutlar gibiydi, gelen yorumlar. Kalemi hayatımın olmazsa olmazı yaptım. Kitap pek okumam. Belki de bazı eksiklerim kitap fazla okumadığım içindir. Diyalog içeren kitaplar bana bunaltıcı geliyor. Akıcılığı engellediği taraftarıyım. 

Belki de insan her gidene teşekkür etmeli. Her gelen bir şeyler kattığı gibi, her gidende bir şeyler katmalı insana. Mesela nasıl duygusuz olunabileceğini öğretiyorlar, onca hayalin yıkılmasına karşın nasıl karşısında güçlü kalınabileceğini öğretiyorlar. En büyük teşekkürü asıl aşkın kalem olduğunu öğrettikleri için etmeliyiz.

"Teşekkür et, çünkü o sana kimsenin öğretmediklerini öğretti."

Not : İstediğiniz zaman öneri ve şikayetlerinizi mesaj olarak atabilirsiniz. Bu beni mutlu eder.