Arkadaşlar, lütfen… Rica ediyorum…
Seme mi, uke mi?
Bu soruyu duyduğumda, ruhumun derinliklerinden bir çığlık yükseliyor. Karakterlerimin de aynısını yaptığını hayal ediyorum.
Burası karakterlerin 'seme mi uke mi?' sınavına tabi tutulduğu bir yer değil. Yani, buradaki kimse sabah uyanıp ‘Bugün kesinlikle uke modundayım’ ya da ‘Bugün tam bir seme gibi hissediyorum’ demiyor.
Çünkü onlar, hayatları boyunca lanetler, savaşlar, trajediler ve entrikalarla boğuşuyorlar. Birlikte oturup 'İlişkide ben mi dominantım, yoksa o mu?' diye düşündüğünü mü sanıyorsunuz siz? Tabii ki HAYIR!
Ben bir yazar olarak karakterlerime önce travma veriyorum, sonra üstüne biraz daha travma serpiyorum, sonra ‘Acaba kurtulabilecek mi?’ diye bakıyorum. Bütün bu kaosun içinde onların ilişki dinamiklerini 'şu güçlü, bu zayıf' diye kutulara koymuyorum. Burada kimse ‘Ben baskınım, sen uysalsın’ diye ilişkiye başlamıyor.
Eğer illa bir rol vermem gerekiyorsa:
Bazıları acı çeken,
Bazıları daha çok acı çeken,
Bazıları ise acıyı başkalarına çektiren karakterlerdir.
Yani, hikayelerimde karakterlerimi belirli kalıplara sokmak yerine onların geçmişleri, kararları, travmaları ve ilişkilerinin doğal akışıyla ilgileniyoruz.
Eğer ‘Seme mi, uke mi?’ diye sorarsanız… muhtemelen karakterlerimden biri sizi duvardan duvara vurur, ben de bu anı öyle bir betimlerim ki, dudaklarınızdaki sızlamayı, sırtınızdaki darbenin acısını hissedersiniz. Ama üzülmeyin, bir sonraki sahnede bunu kafanıza atılan başka bir nesneyle telafi ederim.
Daha güzel sorular soralım, mesela:
Bu karakterin en büyük korkusu ne?'
Şu olayın perde arkasında ne var?'
Ne zaman bu karakteri biraz rahat bırakacaksın?' (Cevap: Bırakmayacağım.)
O yüzden, seme-uke tartışmalarını bir kenara bırakıp, birlikte karakterlerimin trajedisini izleyelim. Çünkü onlar zaten fazlasıyla perişan durumda. Teşekkürler!
