Benim umudum var mı bilmiyorum,
canım yanıyor.
Kalbim bir yangın yeri sanki.
Her bir gözyaşım kalbime akıyor gibi hissediyorum, daha da alevlendiriyor ateşlerimi.
Bu zor, yine de dayanmaya çalışıyorum.
Bir maske takıyorum yüzüme, insanlara göstermek istemiyorum bu yüzümü.
Üzmek istemiyorum hiçbirini, onlar üzüntüleri haketmiyorlar çünkü.
Bu yüzden, insanlar arasında hep mutlu biri olarak anılırım ben, iç dünyam ise bir kara delik olarak.
Kapalı bir kutu gibi olduğumu söyler bazıları, haklılar.
Ama benim bunda yapabilecek bir şeyim yok ki.
Eğer açarsam kendimi ona, üzülmekle kalır o sadece.
Bu böyle olacak.
Değişmiyor çünkü.
İnsanları hep üzüyorum.
...
Ben de üzülüyorum ama, ama... Daha çok ben üzüyorsam insanları, benim üzüntümün ne anlamı kalır bunların yanında?