Sıkıldım çok, her dakika düşünmekten, üzülmekten
Artık yok, kalmadı gücüm düşmekten, yenilmekten
Pişmanım erken vazgeçmekten, kendimden
Bu alem geçmiş kendinden
Ne gelir elden?
Boşluktayım sanki
Uyuyorum
Uyanmak istemiyorum
Kalkmak dahi istemiyorum o yataktan
Sonra ağlıyorum
Niye ağladığımı bile bilmiyorum
Gülüyorum bir gün
Herkes mutluyum sanıyor
Ama mutluluktan değil bu
Biliyorum bu bir antidepresan gülümsemesi
Asabileşiyorum , insanları tersler hale geliyorum
Alınıyorlar bana
Bilmiyorlarki bilerek yapmıyorum bunu
Düşüyorum gözlerinden belki
Soğuyorlar benden belki
Alıngan oluyorum
Kızıyorum her birine
Ilgi istiyorum
Çok ilgi
Bir annenin bebeğine gösterdigi gibi bir ilgi
Bulamıyorum o ilgiyi kimsede
Küsüyorum herkese
Ama hiçbirinin ruhu bile duymuyor