සඳවන් මුවක සිනිඳු රැඳුන,
සඳලිඳු වැනි සුන්දර කෙනෙක්,
සඳහසක් ඇස් මට උරුම වූවත්,
මගේ හදවතේ අඳුරු මීදුම අතැරිය නොහැක.
ඔබේ රුව මට සන්සුන් ගඟක්,
ගිලෙන හදවතට නලින ආලයක්,
නමුත් මගේ සිරුරේ වැළඳුණු රෝගයක්,
ආලය මැකියිද, ගැඹුරු විමසීමක්.
ඔබේ සිනහව මට හිරු කිරණක්,
නමුත් මා වියැකෙන අඳුරේ සෙරිනක්,
ඔබට මා ආදරය කිරිම පිටුදැකීමක්,
නැත, එය මගේ පාවිච්චියෙන් අහිමි ආලයක්.
ඔබේ සඳවන් රුව මාගේ වතට,
ආලෝකයක් වනත් මඟ දිගහැර,
මගේ විශාදයේ වැටකින් එහා,
ඔබේ ආදරය මා සොයා එයිද?
❤️