SEQUOIA

بعد از گذشت این ۱۲ روز، حالا چطور به زندگیتون نگاه می‌کنید؟ 

قشنگاااا 
          هستین یا نه؟ 

افکار تاریکم دارن زیاد می‌شن! 
          نمی‌دونم دارم تو سایه‌ها فرو می‌رم، یا سایه‌ها از درون خودم بیرون میان

و یه یادآوری کوچیک، کهکشان درون روح، هنوزم یه مکان امن برای شماست تا ترس‌ها، افکار و احساساتون رو بروز بدین و با خودتون رو‌به‌رو بشید! 

خوشگلا، سلام! 
          امیدوارم که حال جسمی و روحی همتون توی این شرایط خوب باشه♡ 
          
          بچه‌ها، می‌دونم چیزی که می‌خوام بگم شاید مسخره به نظر بیاد ولی، سعی کنید تو این اوضاع و احوال، خودتون رو از دست ندید. 
          سلامت روانتون رو، سلامت جسمانیتون رو، سلامت روحتون رو 
          
          به این فکر کنید که این شرایط موقته و بالاخره یه روزی، اوضاع آروم‌تر می‌شه و اون وقت شمایید و زمان زیادی که باید بذارید برای خوب شدن، برای سالم شدن. 
          
          می‌دونم نمی‌شه که صد در صد انجامش داد، می‌دونم که سخته، برای خودمم همينطوره! اما، این وظیفه شماست که از خودتون مراقبت کنید. 
          جز خودتون، هیچ کس این کار رو انجام نمیده. 

یادش بخیر یه زمانی‌ هم بود بی‌تی‌اس تو کنسرتاشون چایی می‌خوردن
          *پاره شدن از خنده
          به هر حال من یکی که از تغییر راضی هستم...

کاش چشم‌ها می‌تونستن ۱۸۰ درجه بچرخن. اون موقع دیدن خودت اینقدر کار سختی نمی‌شد.
          
          

می‌دونید، داشتم به این فکر می‌کردم که چقدر دلم می‌خواد متروک ۵۰کا ویو بگیره! کلی ووت بگیره!
          بعدش، از خودم پرسیدم‌، آیا اون موقع خوشحال می‌شم؟ اون موقع راضی می‌شم؟ و می‌دونم جوابش یه نه بزرگه! اون موقع دلم می‌خواد یه عالمه دیگه بیشتر ووت و ویو بگیره! 
          به این فکر کردم که متروک اینقدررر بزرگ شده که مثل هری پاتر و افتر از روش فیلم ساختن، هزاران هزار نسخه ازش به چاپ رسیده و من اون وقته که خوشحالم! چرا؟ چون مردم می‌گن سکویا عجب نویسنده خوبی بود و من، تازه اون موقع است که می‌تونم باور کنم نویسنده خوبی هستم.
          به این فکر کردم که میل به دیده شدن، چقدر از زندگی ما رو کنترل می‌کنه یا حداقل، من یکی رو.
          روزانه، لباس‌هایی که می‌پوشیم، غذاهایی که می‌پزیم، حتی عطری که می‌زنیم، وقتایی که تو یه مقطع از زندگی موفق می‌شیم، وقت‌هایی که شکست می‌خوریم، وقتایی که مریض می‌شیم یا وقت‌هایی که داریم درد می‌کشیم، چقدر به این فکر می‌کنیم که کاش یه نفر ما رو ببینه، یکی بگه چقدر خوش سلیقه‌ای! چقدر آشپزیت خوبه! چقدر عالی انجامش دادی! چقدر بد انجامش دادی! چقدر بی احتیاطی کردی! چرا از خودت مراقبت نکردی؟
          تا اون موقع، خودمون هم بتونیم این حرف‌ها رو به خودمون بزنیم...
          بتونیم باورش کنیم

و شاید یه روز، این همه درد لازم نباشه برای دیده‌شدن...

امروز طی کردن مسیری که همیشه تو ۱۰ دیقه نی‌رفتم، بیشتر از ۲۰ دیقه طول کشید!
          *اشک ریختن
          دارم پیر می‌شم...