sən o vaxt bir insan kimi sınırsan,hansı ki,hiss edirsən ki,ən yaxınların sənə inanmır..inanmırlar ki,sən nələrisə düz edirsən və nələrisə bacarrasan..sən o vaxt gücsüz olursan,hansı ki,eşidirsən ki,hətta ən çox müdafiə etdiyin insanlar belə səni satır..sən o vaxt bədbəxt hiss edirsən,hansı ki,yıxılırsan və başını qaldıranda uzanan heç bir əl görmürsən..sən o vaxt göz yaşını tuta bilmirsən,hansı ki,hiss edirsən ki,artıq yolun sonuna çatmısan və bilirsən ki,bu son istədiyin son deyil..hansı ki,getmək istədiyin istiqamət tamam fərqli idi və indi olduğun yer itələnərək göndərildiyin yerdir..sən o vaxt güclü hiss edirsən,hansı ki,təslim olmursan və dırnaqların qopub barmaqların qanasa da tutduğun qaya parçalarını buraxmırsan..o vaxt özünə inanırsan ,hansı ki,fərqinə varırsan ki,yara çox incitsə də öldürəcək qədər güclü deyil..dırmanırsan,dırmanırsan..qət etdiyin yol ürəyindəki ağrıları qəlbinin dərinliyində basdırıb üstünə toz atır..sürünərək zirvəyə çatırsan və qalxırsan ayağa..və sən özünü o vaxt mükəmməl hiss edirsən,hansı ki, "bacarmazsan!" deyənlərin üzündəki ifadəni görürsən və gülümsəyirsən..sizi yormağa çalışacaqlar,dostlar..əzməyə,nifrətləri ilə sevgi hissinizi öldürməyə və həvəsinizi öldürməyə..yıxmağa çalışacaqlar və nə olur olsun kürəyinizdən ayaqları ilə basıb saxlayacaqlar qalxa bilməyəsiniz deyə..qollarınıza güc verib ayağa qalxmağa çalışmasanız həyatınızın sonuna qədər özünüzə nifrət edəcəksiniz..deyilən bu ifadəni unutmayın :"onlar bizi basdırmağa çalışdılar,amma unutdular ki,biz toxumuq.."
