-

Bu postun altına öncelikle bir şey yazmamanızı rica edeceğim. Bazen bir şeyleri her yerden yazamazsın ama bilinmesi gerekir ve benim de yazabileceğim tek yer burası. 
          	Bakın, benim için de her şey çok zor, anlıyor musunuz? Ben de bu durumu sevmiyorum, dqşünmekten kafayı sıyırmayı sevmiyorum, aklımdan hiç çıkmayan şeylerin, sürekli, kalbimin kalp krizi geçirmeme sebep olacak şekilde atmasını sağlamasını da sevmiyorum. Ben kaçmayı da sevmiyorum. Her zaman kaldım. Çünkü o zaman durum benim kararıma bağlıydı. Sadece benim, anlıyor musunuz? Lütfen anlayın. Hiçbir şey önemsiz değil benim için ve kafayı sıyıracağım böyle giderse ama elimden başka bir şey gelmiyor. Evet berbat bir insan oldum, doğrudur-uzun zamandır anlatmaya çalıştığım fakat inatla reddeddiğiniz şey bu- Ama inanın ki kötülerin de duyguları var ve bazen kendi kararları doğrultusunda bir şeyler yapamıyorlar da, o kadar özgür değiller. Lütfen, nolur benim için endişelenmeyin abi. Gerçekten ilk olarak bana değmez; cidden değmez. İkinci olaraksa dediğim gibi herşey bombok zaten, boğazında kocaman bir yumru ile gezmek, biri en ufak bir şey söylediğinde 
          	-iyi kötü fark etmez-  aklına başka birşeyin gelip uluorta yerde ağlamaya başlamak, hepsi berbat. Asla gitmeyeceğin şeylerden gitmek zorunda bırakılmak çok zor. Bir daha görmeyeceğini bilmek çok zor. Bir daha asla duymayacağını bilmek çok zor. Günlüğünün sayfalarına bakmaya kalkmak bile çok zor. Umarım beni de anlarsınız. Tek acı çeken siz değilsiniz. Lütfen daha fazla yazarak benim için de, kendiniz için de her şeyi zorlaştırmayın. Lütfen lütfen lütfen. Her şey yeterince zor ve her geçen gün bu zorluk, aklıma gelenler ve anılarla birlikte daha fazla ağırlaşacak zaten. Sizin de böyledir. Bu yüzden lütfen beni unutun. Hiç olmamışım gibi, hiç tanışmamışız gibi, hiçbir şey yaşanmamış gibi... Bunu yapın.