Mimo wielu zaprzeczeń - jestem tu.
Z dnia na dzień jest mnie coraz mniej, ale jestem.
Wiele razy próbowałam coś zdziałać, żeby uratować siebie, ale nie daję rady.
Każdego wieczoru od nowa zatracam się w marzeniach i widzę całość - moje nadzieje na przyszłość, twarze bliskich osób i wyobrażenia wszystkiego, co tylko możliwe.
Kiedyś w końcu sobie to ułożę i odważę się wyjść na światło dzienne, mimo przeciwności losu, mimo wszystkich, którzy we mnie wątpią, dam radę.
A wtedy ludzie zobaczą, że naprawdę się starałam, żeby to osiągnąć, a moje ambicje nie były dziecinnymi marzeniami.
Kiedyś mi się to uda...