Widzisz niewielki, letni domek, po drugiej stronie jeziora, tej dzikszej. Jest pomalowany na jasno - niebieski. Z przodu ma trzy okna. Dwa mniejsze, i jedno ogromne, w kształcie koła. Obok domku, jest długi mostek do wody, przy której rosną wierzby i akacje. Postanawiasz tam iść, bardzo ładne miejsce. Gdy jesteś na miejscu, pukasz do drzwi domu. Otwiera Ci mała dziewczynka, na oko, dwanaście, trzynaście lat. Normalnie, dałbyś jej więcej, ale wzrost robi swoje. Gospodyni uśmiecha się promiennie. Pyta, czy wejdziesz do środka, bo dawno nie miała gości. Dlatego, że ma w sobie to coś, jak urok osobisty, zgadzasz się wejść, choć mama Cię uczyła, że do nieznajomych ot tak się nie wychodzi. 

Gdy wchodzisz do wnętrza domku, widzisz, że jest skromnie, ale i ślicznie urządzony. Przy niebieskiej ścianie, stoi rzeźbiona z ciemnego drewna komoda, na której śpi sobie dzbanek kwiatów z łąki za domem. Potem, jest równie ładna kuchnia, jadalnia, pokój z sypialnią i łazienka. Są dziwnie strome schody i myślisz, że chciałbyś tam się wspiąć, ale nie wypada. 

Dziewczynka prowadzi Cię do salonu z kominkiem. Gdy siadasz na kanapie, pyta, czy chcesz herbatę z miodem. Odpowiadasz, że bardzo chętnie. Po dziewięciu minutach, przynosi Ci filiżankę. Siada na przeciw Ciebie, uważnie Ci się przyglądając. Ty zaś widzisz, że ma ładny, ciemnozielony sweterek z inicjałami. B. L. Z. L. 

Nagle, gospodyni zaczyna o sobie opowiadać. Mówi, że kocha konie i psy. Potem, że lubi sport. Siatkówkę, piłkę nożną, jazdę konną i skoki wzwyż. Później opowiada o tym, że jej pasją jest czytanie, pisanie, oglądanie filmów i aktorstwo. Mówi, że kocha lody karmelowe i pyta o Twój ulubiony smak. Dziwi się, że nie możesz się zdecydować.

Po chwili, masz ochotę napić się swojej herbaty. Sięgasz po filiżankę i czujesz jak ciepła ciecz spływa Ci do gardła. I momentalnie, serce przestaje Ci bić. Przed tym, dostrzegasz jedynie promienny uśmiech dziewczynki. Ale jedno z tej historii, możesz wyciągnąć. Nigdy nie ufaj pozorom.