@ _alittlewicked_ Sevgili ben, değiştiremeyeceğimi anladığım anın üzerinden tam 6 gün geçti, keşke bunu yapabilecek gücümüz olsaydı. Keşke şu ana kadar döktüğümüz tüm gözyaşları bize biraz daha güç katsaydı. Çünkü o zaman bize karşı koyabilecek hiçbir şey olmazdı. Keşke bizi görselerdi, keşke içimizde kopan fırtınaya bakmayı tercih etselerdi belki o zaman bize alay edermiş gibi bakmazlardı. Keşke başımı her yastığa koyduğumda beni anlayabilecek birini hayal etmeseydim ya da belki de o bakışların gerçekten içimi gördüğünü düşünüp umutlanmasaydım. Sanki içimde kocaman bir boşluk var da her gün oraya çekiliyorum, her gün biraz daha yalnizlasiyorum, her gün biraz daha palaye royale dinliyorum :) Ama bu benim için gerçekten iyi mi algılayamıyorum. Artık sinirlenince ağlamak istemiyorum, artık yaptığım her şeyden pişmanlık duyamayacak kadar yorgun hissediyorum ve sevgili ben, artık kendimden nefret etmek istemiyorum ya da başkalarının hayatına bakıp keşke onun gibi olabilsem demek istemiyorum ama ben gerçekten ne yapacağımı bilmiyorum. Ellerimi bir zincirle bağlamışlar ama bana sonsuza kadar özgürsün diyorlar sanki oysa bilmiyorlar ki en fazla bir adım görebiliyorum ya da en kötüsü biliyorlar yine de seslerini çıkarmıyorlar. Bana alttan alttan laf sokan insanlardan nefret ediyorum, en kötüsü ne biliyor musun? Ben herkesten nefret ediyorum...