R

Bee..." mahina niyang simula, halos pabulong. "Hindi ako umiwas kasi ayaw kita."
          
          
          Nag-angat siya ng tingin, diretso sa akin, at doon ko lang nakita ang matagal niyang tinatago.
          
          
          "Natakot ako. Kasi... may gusto rin ako sa'yo."
          
          
          Parang tumigil ang buong classroom. Parang bumagal ang oras. Narinig ko pa halos ang tibok ng puso ko sa sobrang lakas.
          
          
          "Sobrang gusto," dagdag niya.
          
          
          At doon, napapikit ako ng sandali. Hindi dahil sa kaba—kundi dahil sa sobrang relief. Para bang isang taon akong naka-hold breath, at ngayon lang ako muling nakahinga. Lumapit siya ng kaunti. Sapat para maramdaman ko ang init ng presensya niya. Sapat para maramdaman ko na hindi ako nag-iisa sa naramdaman ko.
          
          
          "Hindi ko alam paano haharapin 'yon noon," sabi niya, may halong ngiti at hiya. "Pero ayoko nang takbuhan ngayon."
          
          
          At doon nagsimula. Hindi sa halik. Hindi sa yakap. Hindi sa mga bagay na pang-movie.
          
          
          
          
          Gusto niyo na ba ng love story ni Francine at Bee?? Eto na siya, chapter 6 is publish, read, like and vote to my story only on wattpad!!
          
          
          Link: https://www.wattpad.com/1590760887?utm_source=android&utm_medium=link&utm_content=share_published&wp_page=create_on_publish&wp_uname=_callmeB
          
          

"Shaun... alam mo... minsan, nakakatawa yung buhay. Lahat ng plano mo... nagkakalat sa hangin," sabay tawa. Pero may halong lungkot sa tinig niya.
          
          
          Hinimas niya ang kamay ko nang bahagya, parang nag-aalok lang ng init sa lamig ng gabi. "Alam mo yun, Francine...?" Biglang parang hindi na ako ang kausap niya. Parang si Francine ang nasa harap niya, at ako... tagamasid lang sa eksenang iyon.
          
          
          
          Tango ako nang tahimik. Halos makalimutan ko paano manigas ng hangin sa paligid.
          
          
          
          "Hindi ko maintindihan, Shaun... bakit ganun sa akin. Akala ko... okay na lahat... tapos bigla... bigla lang... may puwang sa puso ko na para lang sa kanya." Mangiyak-ngiyak siyang sambit, habang hawak-hawak ang dibdib niya.
          
          
          
          chapter 5 is published. Please read, leave like and share. Thank you so much!
          
          
          PS: sorry for the delay, sobrang busy with other business and stuff. 
          
          
          
          Link: https://www.wattpad.com/story/404153114?utm_source=android&utm_medium=link&utm_content=share_writing&wp_page=create_preview&wp_uname=_callmeB
          
          

Sorry for the delay update!! Okay! The story The Unknown is now 100% complete! Thank you for reading my story! From 2022 until now! And for the support that I came back to my writing era!
          
          
          Chapter 10 & epilogue is up. Please read now only on wattpad!
          
          
          Link: https://www.wattpad.com/story/308542421?utm_source=android&utm_medium=link&utm_content=story_info&wp_page=story_details_button&wp_uname=_callmeB
          
          

"Ikaw," sabi ko nanf diretso at totoo.
          
          
          Napapikit siya, parang isang bigat ang nabunot sa kanya. "Bash... hindi ko alam kung kailan ulit magiging normal ang mundo. Hindi ko alam kung matatapos ba talaga 'to. Pero..." tumigil siya sandali, hinanap ang mata ko. "...ayoko nang patagalin."
          
          
          "Patagalin?" tanong ko.
          
          
          Huminga siya nang malalim. "Pag natapos natin 'to... pag nasira natin ang system... pag nakalabas tayo sa impyernong 'to... Bash, gusto kong—"
          
          
          "Pakakasalan kita," putol ko na kasi alam ko. Ramdam ko at matagal ko nang gusto sabihin.
          
          
          Nanlaki ang mata niya, pero hindi gulat at mas parang napuno ng init. "Talaga?" mahinang tanong niya.
          
          
          Tumango ako. "Oo. Pagkatapos ng lahat ng 'to... gusto kong simulan ulit ang buhay ko. With yoou.
          
          
          
          Chapter 9 is publish, sorry medyo late post at busy with the exam today. And yeah marami din akong project outside world. Good thing wattpad sets a schedule to post it quietly. Thank you wattpad!
          
          
          Read now only on wattpad!
          
          
          Link: https://www.wattpad.com/story/308542421?utm_source=android&utm_medium=link&utm_content=share_reading&wp_page=reading&wp_uname=_callmeB
          
          

At doon biglang namatay ang lahat ng ilaw. Naiwan kaming balot sa dilim habang ang tunog ng helicopter blades ay unti-unting sumisingit sa bawat sulok ng kwarto—mabagal, malalim, parang pumipitik sa mismong buto ko. Ito na naman. Isa na namang extraction. Isa na namang buhay na mawawala.
          
          
          Hindi. Hindi na ngayon. Hindi sa harap ko. Hindi sa natitira pang sampu.
          
          
          Hinugot ko ang espadang nasa bulsa ko—noong una'y kasing liit lang ng palad ko... hanggang sa biglang humaba, kumislap, at naging isang pulang samurai blade na may humuhuning enerhiya. Humakbang ako   ang mga robotic sentries, bumulusok ako sa kanila—isang mabilis na hiwa, isang ikot, isang pagsargo.
          
          
          
          
          
          Chapter 8 is published! Its already in schedule thing. And yeah! Nearly complete! Let's go!! Read now only on wattpad!
          
          
          
          Link: https://www.wattpad.com/story/308542421?utm_source=android&utm_medium=link&utm_content=share_reading&wp_page=reading&wp_uname=_callmeB
          
          

"Malapit na... malapit nang makumpleto ang game," sabi niya, nanginginig ang boses pero pilit na nagiging matatag. "Kailangan niyo nang bilisan ang kilos."
          
          
          
          
          Sandaling tumahimik siya, pero ramdam ko ang bigat ng hangin sa pagitan naming lahat bago siya muling nagsalita—mas mahina, mas masakit, parang may bitbit na desperasyon.
          
          
          
          
          "Don't worry, Mandy... hahayaan na kitang gawin ang kahit ano. Kahit buong buhay ko pa ang kapalit—mapatay mo lang si Nasty." Narinig ko ang mahinang pagbuga niya ng hininga, isang buntong-hiningang punô ng pagsuko. "Kung kailangan... pati ako, patayin mo na rin."
          
          
          
          
          chapter 7 is published,  you can now read it only on wattpad!
          
          
          
          Link: https://www.wattpad.com/1591282303?utm_source=android&utm_medium=link&utm_content=share_published&wp_page=create_on_publish&wp_uname=_callmeB
          
          

Announcement: I will post #tvual by next week, for now I will finish posting The Unknown, this story will be the first stand alone short story in 2025, and a best comebeck fo rme.. thank you so much for a warm welcome!
          
          Adios! -River Daz

"Nakasuot ka pa rin ng white T‑shirt at itim na pants... 'yan din ang suot mo noong araw na dinala ka dito," mahina niyang sabi.
          
          
          
          
          
          Huminga siya nang malalim bago nagpatuloy.
          
          
          
          
          
          "Bash... dalawang taon kang tulog. Dalawang taon simula nang dinala ka ng mama mo sa hospital at ibinigay sa authority ng robots. Kinulong ka nila sa ilalim ng lupa—five feet under." Dalawang taon.
          
          
          
          
          Chapter 6 in The Unknown is published. My goal is to finish this untill december, revising is hard. But keep it up! Please read i really appreciated it!!
          
          
          
          Link: https://www.wattpad.com/1566607101?utm_source=android&utm_medium=link&utm_content=share_published&wp_page=create_on_publish&wp_uname=_callmeB
          
          

"Your old motor was one pothole away from exploding. At iniscrap ko na. Hindi na talaga kaya. Mas delikado pa sa love life mo."
          
          
          "...ouch, Ma'am."
          
          
          "Truth hurts. Mas masakit pa pag nagasgasan ka ulit sa motor."
          
          
          Napakamot ako. "Pero Ma'am, ang sudden naman—"
          
          
          "Sudden din kayong dalawa sa pulis station, hindi ba?" Nagtaas siya ng kilay. "so fair lang."
          
          
          Okay. Panalo. Wala akong laban doon.
          
          
          
          Chapter 4 is published, leave vote and comment on my wattpad story. Thank you and I really appreciated it! 
          
          
          Link: https://www.wattpad.com/story/404153114?utm_source=android&utm_medium=link&utm_content=share_reading&wp_page=reading&wp_uname=_callmeB
          
          

Sa sobrang taranta ko, nanginginig pa ang daliri ko habang nagda-dial. Sila tiyo ang dapat kong tawagan—sila. Pero ang nadial ko?
          
          
          Si Ma'am Bee.
          
          
          Hindi ko alam kung bakit gano'n ang utak ko kapag stress. Nagshi-shutdown tapos auto–self sabotage. Nag-ring. Nag-ring ulit. At bago ko pa mabawi—
          
          
          "Yes, hello, Bee Ramos speaking."
          
          
          NAHILO ATA AKO.
          
          
          "W-wrong call po, Ma'am! Sorry!" mabilis kong sagot, sabay attempt mag-end call. Pero bago ko pa mapindot 'yong pula—
          
          
          "Teka, nasa police station ba kayo?"
          
          
          
          Chapter 3 is up. You can now read only on wattpad! 
          
          
          Ps: Maganda ang purpose ng schedule ang posting. Marami kang time sa ibang stuff..
          
          
          Link: https://www.wattpad.com/story/404153114?utm_source=android&utm_medium=link&utm_content=story_info&wp_page=story_details_button&wp_uname=_callmeB