Annabel lee

Uzaklaşmak istiyorum dunyadan

Kafama sıkmak istiyorum

Kafamın içi o kadar dolu ki, ne söylediğini ben bile çözemiyorum. Aynı anda ondan fazla cümle kuruyorum kafamda ve aynı anda olduğu için hicbiri anlamlı kalamiyor. Bir cümleye odaklanmak cidden çok yorucu oluyor o yüzden. Mesela şuan bile iki kişiyiz konuşan... Biri bunları düşünürken diğeri kendi kendine söyleniyor. Diğer sesler de Jimin'den promise şarkısını söyleyerek oyalaniyor... 

When i see you smile in the screen,
          Youre good at everything.
          Youre just perfect..
          Feels like i've never been you.

Rüyamda pençesine başka bir kuşun pençesi takılmış bir kuş gördüm. Diğer kuşun sadece pençesi kalmış ama ölmüş o belli ki. Kuş insan gibi konuşarak birinden yardım istedi fakat o kişi ona yardım etmedi, o yüzden ben gidip yardım ettim ve bana bir kehanetten bahsetti kuş..
          
          Rüyada çok nefret ettiğim biri vardı, görüşmek bile istemiyordum o kişiyle ve kuş bana onunla yolun sonuna kadar gitmem gerektiğini, onun doğru kişi olduğunu falan söyledi.. ben de kuşa inandım ve o kişiyle her şeye katlanmaya çalıştım. O kadar acı verici şeyler yaşadık ki, bir süre sonra rüyada miyim diye düşünmeye başladım resmen wwownskdj 
          
          Her neyse rüyanın sonunda biz baştaki halimizden daha beter durumdaydik çünkü birbirimize aşık olmuştuk ve buna rağmen çok kötü şeyler yaşattık birbirimize. Sonunda birine çok kötü bir şey oldu ama bana mı yoksa ona mı hatırlamıyorum.. sadece kuşa çok küfür ettiğimi hatırlıyorum.
          
          Sonrasında en başta kuşa yardım etmeyen çocuk benim yanıma gelip, o kuşun lanetli bir kuş olduğunu ve ona yardım eden kişileri her zaman mahvettigini falan söyledi.. keşke başka soyleseydi bunu bana tabii ama rüya işte egsoendk
          
          Cidden hayatımda sayılı rüyamı böyle detaylı hatırlarım ve bu tarz rüyalar çok görmem de o yüzden garip geldi.. 

Saman alevi gibi

Kendimi bu kadar çaresiz hissetmekten o kadar nefret ediyorum ki... 
          
          Neden böyle oldum ben, ne ara büyüdüm de boktan dertler ve asla düzgün gitmeyen psikolojim yüzünden yaşlandım? 
          
          Keşke çocuk yaşta ölen tek şey duygularım olmasaydı.

İlk defa çalıştığım bir yerde doğum günüm kutlandı... 

İçim içime sığmıyor, ilham gelecek gibi ama dökülmüyor cümleler.. kafayı yememe çok az kalmış gibi hissediyorum. Kimse duymuyor bu çığlıkları. Paylaşacak kimsem yok, buraya yazmaktan başka ne yapabilirim onu bile bilmiyorum... Neden böyleyim cidden ben, nankör hissediyorum kendimi ama... Bilmiyorum. Cidden oturmuyor bazı şeyler kafamda ve en çok ruhumda. Keşke bomboş bir yerim olsa, deliler gibi ağlayıp kırıp dökeceğim, kendimi iyilestirebilecegim bir yerim olsa. Kwske boule olmasam 

Olduğum kişiden, bulunduğum yerden, yaşadığım hayattan. Hepsinden nefret ediyorum çünkü hiçbirini hissetmiyorum. Sadece dalgalı bir okyanusta sürükleniyor gibiyim, ne kendimi okyanustan çıkarabiliyorum ne de boğulabiliyorum. Bu durumdan o kadar bıktım ki, kendimi kaldıracak gücü bile bulamıyorum. Ağlayacak takatim bile yok nedense... 
          
          Ne zaman başladı bu durum, Ne zaman unuttum hissetmeyi ben? 
          
          En son ne zaman değer vermiştim birilerine, cidden bilmiyorum. Kayıp gibiyim ve bulunmak istemiyorum.