Yalnızım, keşke uyuyunca geçecek bir yanlızlık olsa bu... Nefes alamayacak kadar yorgun ve yaşamayacak kadar bıkkın olabiliyormuş insan. Bir insan hiç'likte yaşaya bilir mi ? Hiç'likte doğmak, hiç'likte büyümek, hiç'likte anlamak... Artık anlamaya bile yorgun olan bir ben varım. Kalan benimi tüketiyorum. Geleceğimi de dünlerime akıtıyorum. Adına yaşam dediğim şeyin; sadece nefes almaktan ibaret olduğunu her gün biraz daha anımsıyorum. Kalan umutlarla değil de sayılı nefesimle yaşıyorum. Belkide hiç'likten, sonsuz mutsuzluğa...
