Hani bir an vardır böyle sadece yalnız kalmak istersin.. Kendini bulmak , kendinle konuşmak hatta bazen kendinle dertleşmek.. Bazen düşünüyorum o kadar arkadaşım var neden içimi onlara dökmüyorum diye düşünüyorum cevabını bulamıyorum. Aslında cevap basit ben kendime yediremiyorum. Kimseye güvenemiyorum, kimseyi sevemiyorum, doğru düzgün kimseyle konuşamıyorum.. Çünkü beni anlamamalarından korkuyorum. Her zaman pozitif oluyorum kimseye kendimi açamıyorum. Bilmiyorum belki de çok saçma ama öyle işte.. İnsanlardan istemsizce uzaklaşıyorum sadece kendim olmak istiyorum kötü hissettiğimde"kötü hissediyorum" diyebilmek istiyorum.. Ama o cesareti kendimde bulamıyorum. Kendi içimde kayboluyorum..