_just_a_writerr

Οι Έλληνες με κράζουν γιατί μαθαίνω τουρκικά. 
          Οι Τούρκοι με κράζουν γιατί μαθαίνω τουρκικά.
          Καλά πήγε και αυτό :')
          
          

Σαν σήμερα, ιδια μερα ιδια ωρα στα ίδια μέρη γεννιέται (σαν late night scenario) ο Δημάκος του Αυγερινού, συνεπάγεται και το βιβλίο, με μια τελείως διαφορετική πλοκή. Δεύτερος χαρακτήρας μετά την Αϊσε (η οποία ξεκίνησε με επίσης εντελώς διαφορετική πλοκή). 
             
            Για να είμαι ειλικρινής σκεφτόμουν τρεις μήνες αν πρέπει να το γράψω ή όχι :') πλέον όμως δεν μπορώ να κάνω πίσω γιατί βρέθηκαν άνθρωποι με την ίδια τρέλα με εμένα για το παραδοσιακό παραμύθι. 
          
          
          Αυταααααααα (Βραδιάτικα εγώ δίνω σημαδια ζωής)
             
              

Το παραμύθι ξεκινά και η μικρή υπηρέτρια περιμένει με ανυπομονησία! Μολις που κατάφερε να το σκάσει και αν την βρουν... Εσείς ακόμα εδώ είστε; Ξεκινάμε ντε!<3
          
          
          
          https://www.wattpad.com/1460935363?utm_source=android&utm_medium=link&utm_content=share_published&wp_page=create_on_publish&wp_uname=_just_a_writerr

Ένα ταξίδι τριών + χρόνων μόλις άρχισε να δημοσιεύεται ❤️ με την αγαπημένη _Rosedaisy_  γνωριστήκαμε πριν από τέσσερα χρόνια και από τότε δεν σταματήσαμε να μοιραζόμαστε ιδέες. Αποτέλεσμα? Ριχτε μια ματιά στο link <3☺️
          
          
          https://www.wattpad.com/story/339250844?utm_source=android&utm_medium=link&utm_content=story_info&wp_page=story_details_button&wp_uname=_just_a_writerr

Χρόνια πολλά!!!
          
          Νέο κεφάλαιο στον Αυγερινό, καλή ανάγνωση 
          
          
          *Σημείωση: το βιβλίο ΔΕΝ  είναι βασισμένο σε γεγονότα, ωστόσο πρόσωπα, καταστάσεις και τοποθεσίες είναι εμπνευσμένα από την προεπαναστατική ιστορία
          
          
          https://www.wattpad.com/1433239160?utm_source=android&utm_medium=link&utm_content=share_published&wp_page=create_on_publish&wp_uname=_just_a_writerr

...Μια φωτογραφια...Είμαστε συνομήλικοι με το παλικαράκι της φωτογραφίας. Θα μπορούσαμε να είμαστε συμμαθητές, αυτός στην δεξιά πλευρά με τα αγοράκια και εγώ στην άλλη, με τα κοριτσάκια. Εγώ όμως γεννήθηκα πάνω από μισό αιώνα μετά.
            Σκέφτομαι τα παιδικά του χρόνια, τις σαΐτες στα σχολεία, τα πρώτα του γράμματα. Πλέον τον ξέρουν και για τα ποιήματα του εξ άλλου. Και εγώ γράφω! Σκέφτομαι, ίσως λίγο διαφορετικά, αυτός ποίησή εγώ παραμύθια. Αν και παραμύθι τον είναι και αυτός σήμερα. Αυτός πήρε την ανηφοριά, όπως είπε, και εμείς τον ξεχάσαμε.
            Το μόνο που θυμόμαστε, και αν, είναι ένα όνομα. Βαγόρης(Ευαγόρας). Έτσι τον φώναζαν οι άνθρωποι του. Και τον εκτέλεσαν. Γιατι; Γιατι όπως είπε λιγο πριν το τέλος "Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα ".
          
          14 Μαρτίου 1957 εκτελούν τον Ευαγόρα Παλικαρίδη, ετών 19 μαθητή από την Κύπρο και αγωνιστή της ΕΟΚΑ

Ένα μικρό βήμα για εμένα...για την ανθρωπότητα θα δείξει. Ρίξτε μια ματιά αν θέλετε ♥️
          
          https://www.wattpad.com/1408277566?utm_source=android&utm_medium=link&utm_content=share_published&wp_page=create_on_publish&wp_uname=_just_a_writerr

28 Φεβρουαρίου, ένα χρόνο πριν 
          
          Μια τυπική Τρίτη. Πρωί σχολείο, ως συνήθως εγώ άργησα πάλι. Πάλι καλά πρόλαβα το κουδούνι. Δεν θυμάμαι αν πρόλαβα να μιλήσω με κανέναν. Προσευχή και στην τάξη. 
            Άκουγα γύρω μου διάφορα. Κάτι για τρένα. Ούτε που καταλάβαινα. Απλά κάθησα στην θέση μου χωρίς να ασχοληθώ. Είχαμε και αγγλικά πρώτη ώρα. Λεω να το ρίξω στον ύπνο. Πανελλήνιες έδινα, σιγά μην παρακολουθούσα αγγλικά. Λες και δεν έφαγα πέντε χρόνια από την ζωή μου για να τα μάθω. 
            Η καθηγήτρια μπήκε στην τάξη και κάθησε στην έδρα. "Παιδιά μου" είπε "πριν ξεκινήσουμε θα ήθελα να κρατήσουμε ενός λεπτού σιγή για τους συνομηλίκους σας που χάθηκαν μετά την σύγκρουση των τρένων στα Τέμπη..." 
          Και τότε κατάλαβα...
          

Όποιος ενδιαφέρεται ας ρίξει μια ματιά! Μια ιστορία μικρού μήκους για μια μεγάλη αρετή...
          την συγχώρεση<3
          
          https://www.wattpad.com/story/185415123?utm_source=android&utm_medium=link&utm_content=story_info&wp_page=story_details_button&wp_uname=_just_a_writerr&wp_originator=40VaT%2BdWKKF%2BxLbqc1HTEAgvPaikOL8BsL%2Bwuj%2FBLF7XuJiCNQVPObuFIu8g0hw1CVNkMtskjh3orOWcyvAtB3UGtRyJurR5SmzCWnrOvTGfIUpv9JTnGX0A2YrsFWcs

          Φίλες, φίλοι  Χρόνια πολλά
          Ελπίζω να είστε όλοι καλά και δίπλα στους ανθρώπους σας και αυτά τα Χριστούγεννα και πάντα. Οι φετινή γιορτή μας βρίσκει όλους σε μια πολύ περίεργη κατάσταση εξ αιτίας των γεγονότων που εκτυλίσσονται γύρω μας. Όπως περίπου 2023 χρόνια πριν.
            2023 χρόνια πριν ένα παιδί, διαφορετικό από τα άλλα, ήρθε στον κόσμο. Η μητερα του ταξίδευε έγκυος, γέννηθηκε σε έναν στάβλο, κοιμήθηκε στο δοχείο από το οποίο τα ζώα τρέφονται, ντύθηκε με κουρελάκια, έφυγε πρόσφυγας σε ηλικία δέκα ημερών. Κάποιοι θα πουν ότι έτσι πάνω κάτω ζούσαν εκείνη την εποχή και έχουν δίκιο. Αυτό το παιδί όμως καλείται κάθε χρόνο να ξαναγεννηθεί και να ξαναγεννηθεί σε κάθε ψυχή. Σήμερα τι κάνουμε;
            2023 χρόνια μετά η Μαρία δεν θα έβρισκε πάλι κατάλυμα να γεννήσει σε μια οποιαδήποτε σύγχρονη Βηθλεέμ. Οι άνθρωποι έχουμε ψυχρανθει, ζούμε σκεπτόμενοι μόνο εμάς, άντε δύο τρεις στενούς ανθρώπους, χωρίς να γνωρίζουμε τι συμβαίνει γύρω μας, τι ανάγκες έχει ο διπλανός μας ή παρατηρώντας αμέτοχοι. 
             Ας χτυπήσουμε την πόρτα της γειτόνισσας που μένει μόνη να της πούμε τα κάλαντα, έχει ανάγκη να τα ακούσει, ας συμφιλιωθούμε με τ@ συμφοιτητ@ που "ανταγωνιζόμαστε"για τον βαθμό του εξαμήνου και δεν συμφωνούμε ποτέ οι θέσεις μας στο μάθημα της ιστορίας(και που κακά τα ψέματα έχουμε πει δύο κουβέντες παραπάνω), ας πούμε μια καλημέρα και ενα χρόνια πολλά έστω σε κάποιον που έχουμε να μιλήσουμε καιρό. Βοήθεια δεν είναι μόνο το να δώσουμε κάτι υλικό. Ας μάθουμε να συγχωρούμε τους ανθρώπους, να είμαστε άνθρωποι μαζί τους. 
          Τέλος ας μάθουμε να αγαπάμε ρε παιδιά δεν είναι τόσο δύσκολο! Ας μάθουμε να εκτιμάμε τους ανθρώπους που μας αγαπούν και που έχουμε γύρω μας. Ίσως τα επόμενα Χριστούγεννα να μην είμαστε οι ίδιοι. 
            Φέτος ας δώσουμε μια γωνιά μας στο θείο βρέφος, κάτι μικρό για να περάσει την νύχτα. Κάτι να ζεστάνει και εμας τους ίδιους στους δύσκολους καιρούς που ζούμε. 
            Εύχομαι σε όλους χρόνια πολλά, παραγωγικά, ευτυχισμένα και με πολλή αγάπη.<3