_misirpatlagikardes

Yeni bir hikaye, yeni bir adım, bambaşka bir deneyim... Yaşanmış ve yaşanmakta olan bir hikaye yazıyorum size. Belki birinin kalbine dokunur, belki birinin yaşadıklarını yazıya dökmüşümdür ve belki de birine hayatta kalmak için ve yeniden ayağa kalkmak için bir yol bulmuşumdur. 
          Sözüm var. Kehribal'ım bitmeden başlamayacak. Ve Kehribal temmuza kadar bitmiş olacak.
          Güçlü kalın...  

Hayatımın çok garip bir döneminden geçiyorum. Yorgunum, pes etmek üzereyim ama her gün umudu ellerime verip tekrar tekrar ayağa kalkıyorum. Gücüme olan inancımı kaybettim. Güçlü olmayı çok isterdim ama yaşadıklarım sanki bana güçlü olmadığımı haykırıyor. Evet minik bir şeydim ve ruhumun bedenime kıyasla çok güçlü olduğunu, ruhsal acılara dayanabildiğimi sanırdım. Meğer sandığım kadar yokmuşum. İçimde kalan güç kırıntılarıyla hala savaşıyorsam ve umudumu ellerime koyup sımsıkı tutabiliyorsam, belki de tekrar eski ben gibi güçlü olabilirim.
          
          
          (özür dilerim Diana. senin kadar güçlü olamadım.) 

Herkese merhabalaar!!! Çok harika bir şey yaptım. Kehribal'a özel instagram hesabı açtım. Bölümlerden parçalar, alıntılar ve kesitler paylaşacağım. Takip ve desteklerinizi bekliyorum. ☺️
          Güçlü kalın 
          
          Link;
          https://www.instagram.com/kehribal_wattpad/

Hikayenin devamı ne zamn gelicek

Artık biliyorum. Kanlı bir sahne yazsam bile bunu hissederek yazacağımı biliyorum.
          Amacım kendimi acındırmak değil, söz konusu bile olamaz. Dediğim gibi... Hiç tanımadığım sizlere başıma gelen bu olayı anlatmak içimi dökmek istedim. Buraya kadar okuduysanız zaten beni anlamışsınızdır.
          Kimsenin bu ve bunun gibi acılar yaşamaması dileğiyle... Hoşçakalın. 

İlk defa yaşadığım bir olayı günlüğüme ya da defterlerime yazmak istemedim. Hayatta hiç bu kadar unutmak istediğim, hafızamdan tamamen çıkarmak istediğim bir şey yaşamamıştım. Buraya yazıyorum. Belkide kendime değil size, hiç tanımadığım insanlara dökmek istedim içimi.
          Çok değil sadece bir kaç gün önce gece hiç beklemediğimiz bir anda kardeşim kanlar içinde kriz geçirdi. Nefes alamadı ve dişleri kitledindi. Öyle anlar gelir ki başınıza güçlü olmak zorunda kalırsınız. Kendinizi kaybetmemelisinizdir ve yapmanız gereken ne varsa yaparsınız. O an aklı başında olan tek kişi bendim. Annem ve babam... Allah kimseye evlat acısı yaşatmasın deriz ya hep. Bu çok büyük bir acıymış. Şahit oldum. Kardeşimin dişlerini açmak için çok uğraştım. Küçücük çocuk bir anda kaldıramayacağınız kadar ağır olabiliyor. Ya da kollarınızdaki güç onu ayağa kaldırmaya yetmiyor bazı anlarda. O gece biraz daha geç yatıp telefonumun şarjını biraz daha yeseydim ambulansı aramak için açık bir telefon bile bulamayacaktım belki de. Şarjım %9 du. Üzerimde pijamalarımla - 15 lerin gördüğü soğukta ambulansın gelmesini bekledik. Şoktan mı soğuktan mı titrediğimi bilmiyorum. Ellerimde ve pijamamda kardeşimin kanıyla bir gün geçirdim. Hiç bu kadar güçlü olmak zorunda kalmamıştım. Kriz geçirmeden az önce bana 'Sinem çok kan var, ölecek miyim?' diye sorduğunda 'Hayır oğlum biz buradayız korkma bir şey olmayacak.' demenin verdiği acıyı size nasıl tarif edebilirim bilmiyorum. Yaşadığım şeyi unutmak keşke mümkün olsa. Ama teselli olduğum şey onun şuan iyi olması. Bu bana yetiyor.
          Kehribal'da ağır yaraların olduğu kanlı sahneler var. Ben artık bu sahneleri hayal edemiyorum. Belki nasıl bir şey olduğunu tecrübe ettiğim içindir. Kan hayallerdeki kadar duru ve sessiz değilmiş, bunu anladım.