☆

Seni çok seviyorum gerçekten.seni hiç bir şekilde kırmsk veya üzmek istemiyorum

Tavanla göz göze gelmekten usandım,
          Düşüncelerle savaştan da.
          Bir gece olsun, sessizliğin sesi
          benimkinden yüksek çıksın istiyorum

Al görüyorsn dimi sen burda uzulursun ama sikinde olmaz değer mi veriyordu sana şimdi , sen mi çok degerliydin 

Seni kimse anlayamayacak alnara , neden kendini açıklama gereği duyuyorsun ki ? 

Ve bir gün çocuğum olursa…
          Ona söyleyeceğim:
          "Biliyor musun, annen gençken çok güçlü görünürdü dışarıdan.
          Ama içi öyle kolay kolay iyileşmeyen yaralarla doluydu."
          Kimi zaman sırf güçlü görünmek için sessiz kaldım.
          Kırıldım ama belli etmedim.
          İncindim ama susmayı öğrendim.
          Çünkü anlatmaya kalksam, “abartıyorsun” derlerdi.
          O yüzden içimde büyüttüm her şeyi.
          Hem kimseye yük olmak istemedim,
          Hem de kimseye güvenemedim…
          Ben senin için bir sığınak olacağım.
          Sen konuşmak istersen, ben kulak olacağım.
          Ağlamak istersen, omuz.
          Korkarsan, siper.
          Sana hiçbir zaman “geçer” deyip geçmeyeceğim.
          Çünkü benim geçmeyenlerim çok oldu…
          Diyeceğim ki sana:
          "Annen gençliğini sadece yaşamadı, taşıdı."
          Yorgunluklarını sırtında, hayal kırıklıklarını yüreğinde taşıdı.
          Ama ne zaman ki sen geldin bu hayata…
          İşte o zaman hepsi bir anlam kazandı.
          Sen gülerken ben içimden şunu fısıldayacağım:
          “Ben yaşamamış olabilirim, ama sen yaşa.
          Ben bir yere sığamamış olabilirim, ama sen kendine bir dünya kur.”
          Korkma diyeceğim, “Yanındayım.”
          Ve her ne olursa olsun, sevgimi sorgulamana gerek kalmayacak.
          Çünkü ben bir zamanlar hep sevilmeyi bekledim…
          Ama sana sevilmeyi öğretmeden önce,
          Seni nasıl seveceğimi öğrendim.
          Bir gün çocuğum olursa…
          Onun elini tutacağım ve diyeceğim ki:
          “Annen geçmişini gülerek anlatamıyor belki ama…
          Bugün senin gülümsemen için o geçmişe razı.”
          Ve bu yeter bana.

Bedenim kıyıda dursa da, zihnim çoktan suyun altına süzülmüş gibi… Her dalga, içimdeki kırılmış parçaları sürüklüyor, her serinlikte biraz daha silikleşiyor benliğim. Kimse fark etmiyor, çünkü dışarıdan bakınca sadece bir insan denize bakıyor sanıyorlar; kimse, içimde boğulmakta olanı göremiyor. Belki de bu yüzden çekici geliyor okyanus; çünkü beni anlamaya çalışmıyor, yargılamıyor, bir şeyleri düzeltmeye çalışmadan sadece yutuyor.
          Sonsuzluğu bana huzur gibi sunuyor, oysa içinde fırtınalar kopuyor. Tıpkı benim gibi. Dışardan sakin, içeride darmadağın. Belki bir gün, bir dalga beni çağırır da, geri dönme ihtimali olmayan bir yolculuğa çıkarım. O vakit, kimse 'neden' diye sormaz. Çünkü sessizlik, her cevaptan daha ikna edicidir

Benim ince çizgim, söylenen sözün arkasında durulmasıydı. Öyle büyük vaatler, abartılı yeminler istemedim hiçbir zaman. Sadece bir şeyi söylediysen, onu yapman yeterdi. Çünkü ben, bir sözü duyduğumda güvenmeye başlarım. Beklerim. Belki de bu yüzden en çok sözlerde yanıldım. Çünkü bazı insanlar, dudaklarından çıkan kelimelerin ağırlığını taşımayı bilmez. Onlar için söz, anlık bir kaçış ya da güzel bir görüntüdür. Ama benim için… benim için bir bağdır, bir sorumluluktur. Ve işte, bir söz tutulmadığında sadece o söz değil, benim içimdeki birçok şey de düşer yere. Güven, inanç, umut... Hepsi birden.Sanki içimde bir cam kırılıyor da sesi sadece bana çarpıyor. Dışarıdan bakınca hiçbir şey değişmemiş gibi ama içim paramparça. Çünkü ben bir sözü duyduğumda ona tutunurum. Gözlerinin içine bakarak söylenen her cümleyi kalbime yazmışımdır. Belki de en büyük hatam buydu; insanların söylediklerini sandığımdan daha ciddiye almam.

İlaçlar beni sakinleştirmiyor, sadece duvar örüyor etrafıma. Kimse içeri giremiyor, ben de çıkamıyorum. Ağlamıyorum mesela, ama bu iyi olduğum anlamına gelmiyor. Artık hiçbir şey hissetmiyorum diye iyi sayılıyorum. Ne garip. Hissedemeyen bir kalp, nasıl yaşıyor sanıyorlar?

Keşke başkası olsaydım. Keşke içimde taşıdığım bu karanlık, bu yetersizlik, bu bitmek bilmeyen kendine kızgınlık başka birine ait olsaydı. Çünkü ben yoruldum artık bu yükle yaşamaktan. Kendimi hayal kırıklığına uğratmaktan. Kendi varlığımdan utanmaktan.

Bazen kendime kızıyorum. Bu kadar sessiz kaldığım için, bu kadar bastırdığım için… Ama sonra düşünüyorum da, konuşsaydım ne değişecekti? Kimi zaman insanlar sadece duymak istediklerini duyar. Gerçek acılar, rahatsız edici gelir onlara. Anlatınca sustururlar, çünkü duymaya tahammülleri yoktur. O yüzden susmak, bazen kendini korumaktır.
          Yine de özlüyorum. Anlatabilmeyi, anlaşılmayı, birinin gerçekten bakıp “sen iyi değilsin” demesini... Kendi içime dönmekten o kadar yoruldum ki. Aynı soruları tekrar tekrar sormaktan. “Neden böyle hissediyorum?”, “Ne zaman bitecek?”, “Bu ben miyim hâlâ, yoksa içimde başka biri mi var?”
          Zaman da acımasız bu arada. Ne bir durup halini hatırını sorar, ne de yavaşlar seni beklemek için. Herkesin hayatı ilerlerken, sen olduğun yerde sayıyorsan, daha da yalnızlaşıyorsun. Çünkü bir süre sonra arkana bakıyorsun ve kimse kalmamış oluyor.
          İnsanlar gitmiyor aslında. Sen durduğun için, onlar sadece uzaklaşıyor. Geriye ise sesler kalıyor. Kafanın içinde dönüp duran, geceleri uykunu çalan, gündüzleri enerjini emen o uğultular… “Yetersizsin”, “Herkes senden daha iyi”, “Zaten hiçbir şey değişmeyecek…”
          Ve sen susuyorsun. Çünkü tartışacak hâlin bile kalmamış. İçindeki ses bile artık senden güçlü.
          Ben bu savaşı kaybediyorum belki… Ama fark ettim ki, zaten kimse kazanmıyor. Herkes bir şeyini kaybederek yaşıyor. Kimisi çocukluğunu, kimisi hayallerini, kimisi inancını… Ben en çok kendimi kaybettim sanırım. Geriye sadece gölgesi kaldı. O da her sabah kalkıp “iyiyim” demeyi hâlâ öğrenememiş