16.



Kalbimde yüklü bir acı var. Onu işitiyorum ama hissedemiyorum.
Ben, en çok kendime karşı acımasızım. Zihnimde geceler boyu süren bir işkence var. 
Kendimden kaçamıyorum. Asla, kendimden kaçamayacağım. 
Kafamın içindeki enkazdan kurtulduğumda, kendimi kelimelerin cesetlerinin arasında buldum. Parmaklarımda kan rengi; kelimelerin cesetlerinden bir parça vardı.  
Dayanmak, ölümü andırıyor. Ama meydan okumam gereken bir benliğim var. 
Kendimi asacak  kadar bile mecalim kalmamışken, satırlara gömülü bir ruh olmaya yeltendim. Kelimeleri öldürdüm. Onları felaketim kıldım.
Ve hala kendimi kaybedecek cesaretim yoksa eğer, kelimelerin küllerinden doğuşunu sağlamalıyım. Pes edemem. Kafamın içindeki cehennemin ateşini alevlendirmeye hiç niyetim yok.