Pinokyonun ilk Kurbanı

Zaten geç kalmıştı. Yanlış zamanda yanlış şeyler duymakta üstüme yoktur. Bu şeylerin etkisi olur mu bilmiyorum, daha fazla görmek, duymak, hissetmek istemiyorum. Bazen sadece karanlık istiyorum. Ses olmadan ışık olmadan insan olmadan yaşam belirtisi gösteren her şeyden uzaklaşmak istiyorum ki hissetmeyeyim. Çok çok uzaklaşmak istiyorum. Zaten onları hissedemiyorum. Hissedemediğim şeylere anlam yüklemeye çalışmaktan bıktım. İnsanların saçma sapan beklentilerini bırakmalarını söylemekten bıktım ama onlar umut etmekten sonra da yıkılmaktan bıkmadılar. Acı çekmekten zevk alıyorlar. Gereksiz.

Artık sadece nefret edebiliyorum.

Ve bazen sadece gülümsemeye çalışıyorsun ama olmuyor.

Bazen sadece gülümsüyorsun ve onun bile bir bedeli oluyor.

Görüyorum, sadece var olduğuna inanmıyorum. Çünkü yok gibi hissettiriyor. Sen görüyorsan bu onu var etmez ki. Hissetmiyorum. Orda yok.

Hiçbir şeymiş gibi hissettiriyor.

Ama başka bir şeyim kalmadı. Sadece hiçbir şey yok. Nasıl olur bilmiyorum. Kimse öğretmedi. Kimseden görmedim. Çünkü kimsede olduğunu sanmıyorum. Sadece var sanıyorlar ve yaşama tutunuyorlar. Kendilerini kandırıyorlar. Hayallerimin peşinden koşamam çünkü yok.

Nasıl mutlu olacağımı hatırlamıyorum

Sadece yorgunum, ve hatırlayamıyorum. Açıkçası hatırlamam gerekiyor mu onu da bilmiyorum. Doğruları ararken yanlışların daha doğru geldiği zaman hatırlamayı bıraktım. Çünkü doğrular yaşanmaz kılmaya başladı.

Paylaştıkça çoğalan tek şey nefretmiş.